Zo, de week is weer door midden. Voor mijn gevoel hebben we er al een hele week op zitten. Vorige week maandag heeft Timo zijn kies laten trekken. Een uur (!!) hebben ze lopen vroeten aan en met die kies. Afijn, hij half aangerand terug thuis. Zonder kies, dat dan weer wel. De week die volgt heeft hij veel last, hij ligt vroeg op bed en slaat geen zakje ibubrofen en paracetamol over. Op vrijdag zegt hij veel oorpijn te krijgen en dit wordt eigenlijk alleen maar erger.
Het is inmiddels maandag en ik kom thuis van mijn werk. Ik tref Timo op de bank aan en ligt te slapen. Ik maak hem maar even wakker want anders slaapt hij vanavond niet. Én, zeg eerlijk… hij moet toch gaan stralen als ik hem wakker maak. Hij heeft rode kaken en zegt nog even te willen slapen tot het eten. Wanneer dit klaar is eten we, en ik zie ik dat hij niet lekker is. Ik ga toch maar de huisartsenpost bellen. Een uur later zitten we binnen.
“Dit ziet er niet goed uit”. Nee, denk ik bij mezelf. Voor deze uitspraak hoef je geen dokter te zijn. (niks ten nadelen van de dokter) Je hebt een ontsteking op je gehoor, dit is al helemaal doorgetrokken dus ook zijn gehoorgang en schelp zijn ontstoken. “Je zal veel pijn hebben” zegt de dokter. Ik denk dat sindsdien de pijn erger is. Haha. Maar ze heeft gelijk, het ziet er echt niet best uit. En hij nog minder.
Ik push Timo ook teveel, “Ga maar gewoon werken. nog even doorbijten, komt goed. Neem nog maar een paracetamol.” Weet je, mannen overdrijven ook altijd zo. Bij de griep gaan ze dood. Komaan. Raap jezelf bij elkaar. In dit geval heb ik er slim aan gedaan om de huisartsenpost te bellen. De 2 nachten die volgen slapen we niet veel. Ik ga in de nacht beneden pijnstillers halen en probeer hem zoveel mogelijk uit handen te nemen. Soms ga ik echt met hem om alsof hij mijn kind is. Als hij moet plassen ga ik nog mee. Ik heb dit wel opgezocht maar dat is dus een karakter eigenschap van de Vissen. (Vond mezelf af en toe eng namelijk). Vanavond ga ik weer de dokter bellen. Het lijkt ondanks de antibiotica erger te worden…
En dan!!!! Denk je alles gehad te hebben… Ik word vanmorgen wakker en denk bij mezelf.. Ik ben door een mug gestoken onder mijn oog. Als ik naar beneden kijk is het een soort heuvel. Een soort vocht heuvel. Een vies vocht kussen. Dikke wallen. Ik ga Timo zijn medicijnen pakken en brengen maar ik ben te moe om mezelf naar een spiegel te bonjouren dus ik ga toch maar weer in bed liggen.
Wanneer mijn wekker dan 1,5 uur later weer gaat… voelt het alsof ik door een tractor ben overreden. Hélémaal naar de klote word ik wakker. Alsof ik een kater heb, naar de club ben geweest en 3 uur geslapen heb. Al denk ik dat ik dan fitter ben. Ik duw mezelf uit bed, strompel naar de badkamer en werp mezelf onder de douche. Wanneer ik mijn gezicht was voelt het alsof ik een reptiel aan het wassen ben. Zo’n rare schubbige huid. Bij het afdrogen doet het pijn en dan is daar het moment van de waarheid. De spiegel. Mijn god. Wat heb ik vannacht met mezelf gedaan? Dit is geen mug. Of die mug is met zijn hele harem gekomen. Mijn gezicht is opgezwollen en rood. Heel rood. Make-up helpt. Mijn collega’s valt het niet op, dus of ik overdrijf. Of ze denken… die arme meid houdt nu al vocht vast.
Ik voel me een beetje grieperig en flink misselijk, maar dit trekt vast wel weg straks. Ik moet nu namelijk voor Timo zorgen, als hij in deze toestand voor mij moet zorgen wanneer ik ziek word…. Dan kan ik mn lol op samen met mijn vochtgezicht.
Als ik google, ga ik dood. Heb ik mijn laatste dag gehad. En je eetlust verdwijnt…. Nou, ze moeten van goede huizen komen wil mijn eetlust verdwijnen kan ik je vertellen….
