Ik heb de afgelopen weken al zoveel bedacht waarover ik wil schrijven maar dit komt nog niet tot zijn recht omdat ik simpelweg niet lekker in mijn vel zit. Daarom stel ik dit nog even uit maar geloof me, die zijn leuk.
Ik vind dingen momenteel niet grappig, leuk of zie er het positieve niet van in. Dit klinkt allemaal heel zwaar en heftig maar dat is ook zo. Nee hoor, zo triest is het allemaal niet. Dat ik niet lekker in mijn vel zit erken ik nu wel. Ik heb een kort lontje, ben prikkelbaar, reageer het af op de verkeerde mensen (vooral mijn ouders), mijn humor en spontaniteit staan op een laag pitje en ik val ongevraagd af. Dit alles heeft te maken met de grote verandering in mijn leven. Weg uit mijn veilige omgeving (woon nu samen), ik heb erge last van heimwee. Dit heb ik overigens mijn levenlang al, geërfd van mijn moeder.
Van de ziekte heimwee (ja, dit is een ziekte) heb ik altijd last gehad. Toen ik vroeger op vrijdag bij mijn vriendinnetje Jetty ging logeren, bleef ik tot dat we naar bed moesten. Op dit moment moest mijn moeder gebeld worden om mij te komen halen. (Nu snap ik dat we dus steeds vroeger naar bed moesten;) ) Ook zijn mijn zus en ik eens bij mijn oom en tante gaan slapen en net voor het slapen gaan, je raadt het al, wilde ik naar huis. Dit mocht niet, mijn ouders werden niet gebeld. Mijn zus heeft mij gekriebeld tot ik van ellende huilend in slaap ben gevallen. We zijn hier gek genoeg nooit meer gaan logeren. Of dat we met vrienden op vakantie eerder terug naar huis zijn gereden omdat ik het niet meer trok. Nou, hier heb ik dus last van. Het liefst woon ik gewoon lekker met z’n allen in 1 groot huis.
Dan de angst. Dit breekt op kan ik je vertellen, dit put me uit. De nachten zijn gebroken, kort en vermoeiend. Net of we een baby hebben eigenlijk, ik hoor moeders over soort gelijke nachten. Vergis je alleen niet, Timo wordt hier onbedoeld wel in meegetrokken. Dit gaat 7 nachten in de week zo en een aantal keer per nacht.
Aangezien ik dit nu al beu ben, ben ik het internet op gegaan. Wat is angst? Hoe kom ik van mijn angst af? “Ga het aan”. Kijk, ga het aan. Dit doe ik. Geloof me. Ik zal jullie even meenemen naar een randon avondje slapen gaan.
De tandjes zijn gepoetst, pyjama aan en naar bed. We liggen in bed, kletsen nog wat. (zo lang als ik kan. Dit noem je bij kinderen tijd rekken) en de lamp gaat uit. Ik voel me rustig. Geen paniek in mijn lijf, ik ben niet bang. Ik draai me lekker in mijn deken tegen Timo aan. “Slaap lekker schat, love you”. (Hij ligt in een verschrikkelijke houding maar zo voel ik me soort van veilig). Ik voel me lullig en schuldig maar het overvalt me.
We liggen goed en wel 10 minuten in bed en ik hoor iets. Ik probeer het te negeren. “Schat, ben je bang?” “Nee, eigenlijk niet.” “Ik voel je hartslag veranderen.” “Negeer het maar gewoon”. Ik wil dit keer de angst niet laten winnen. Als ik mezelf in praat dat het niks is, wordt het vanzelf minder. Timo is inmiddels lekker in dromenland wanneer ik besef dat ik eigenlijk moet plassen. Ik hoor weer wat. Het klinkt als de tussendeur. De spanning stijgt in mijn lijf, mijn hartslag gaat tekeer en ik word kortademig. Mijn lijf wordt stijver en alles verdwijnt om me heen. Het enige wat op volle toeren functioneert is mijn gehoor. Hoor ik nou iemand op de trap? Komt er iemand naar boven? Hoor ik het nou goed? Ja, volgens mij wel.
Ik ga rechtop zitten in bed. Timo wordt wakker “wat is er schat?” “Ik denk dat er iemand binnen is. Ik hoor iets” Hij staat op en zegt “Ik ga wel even kijken”. uiteraard ga ik wel met hem mee, want ik moet het aangaan stond op internet. Ik ga het ook wel aan dan. Ik trek mijn pantoffels aan en loop mee. (Stel je voor dat er iemand in je huis is en je koude voeten krijgt) Eenmaal beneden aangekomen was er toch niemand op de trap, ook niemand in de woonkamer.
“Dank je wel schat”. Niks is hem teveel. Hij gaat midden in de nacht 2 keer mee uit bed om naar inbrekers te kijken, hij gaat mee uit bed omdat ik moet plassen. Zonder boos of geirriteerd te reageren. Met de dag ben ik meer dankbaar voor Timo. Met de dag wordt het sterker tussen ons. Het wordt steeds meer wij.
Ik denk dat ik op mezelf aangewezen ben nu (gelukkig samen met Timo). Dat ik mezelf moet leren kennen. Waar sta ik voor? Wat kan ik en wat kan ik niet? Wat vind ik leuk en wat niet? Wie ben ik nou eigenlijk?
Een nieuwe levensfase zullen we maar zeggen. Als jullie me missen, ben ik op zoek naar mezelf.
Liefs, Mireille
