Vandaag precies 8 weken. Nog maar 8 weken…. Ik heb al dagen lang een naar gevoel. In m’n buik, in mn keel. M’n tranen drukken achter mn ogen. Als ik naar haar kijk en als ik niet naar haar kijk. Het voelt alsof iemand m’n keel dicht knijpt, en als ik er teveel aan toegeef moet ik snakken naar adem. Ik heb een kort lontje, wil weinig om me heen. Ben totaal niet mezelf. 

Als ik het eerlijk bekijk, ik hou van alle 3 mijn kinderen net zoveel. Er is geen verschil. De ene dag is die leuker en de andere dag de ander. Maar je eerste kind…. God, wat is je eerste kind anders. Ze maakte mij mama. Ze maakte mij een compleet ander persoon. Andere normen en waarden werden belangrijk, de kijk op het leven veranderde compleet. Waar ik voor het krijgen van een kind dingen “prima” vond, zijn die dingen nu volledig afgeschreven. Alles is voor ons samen nieuw. We groeien samen. Ik doe m’n best voor haar, en doe soms dingen die ik achteraf anders had moeten doen. Iedere dag leer ik van haar. 

Maar vaak voel ik me ook schuldig. Heb ik genoeg met je gedaan? Heb ik je genoeg voorbereid? Heb je vertrouwen in jezelf? Heb ik je genoeg zelfvertrouwen gegeven? Heb je genoeg tijd gekregen met mij? Heb je genoeg liefde gevoeld? Ben je klaar voor de basisschool? Ben je klaar om zoveel dagen, zoveel uur op jezelf aangewezen te zijn? 

Moeders onder elkaar hoor je vaak zeggen “ja, het is een fase”. Maar deze fase…. Het voelt angstig en onzeker. Het maakt me wankel en twijfelachtig. En als ik heel even de tijd neem om naar mijn gevoel te luisteren… voel ik paniek van binnen. Druk op mijn borst en ga ik verkeerd ademen. En ik snap het hoor, ook dit gaat weer over en dit gaat weer wennen. En straks weten we niet beter. 

Het idee dat ze over 6 weken al 4 jaar wordt, vind ik gewoon erg heftig. Ik heb veel moeten laten in de afgelopen 4 jaar. Ik heb veel moeten slikken en veel veranderingen moeten accepteren. Ik heb mezelf vaak op een 2e plaats moeten zetten, en dat is oké maar het maakt het des te heftiger om ineens, zonder aanloop, zo lang zonder mijn kind te moeten zijn. En misschien vooral angst, dat zij zonder mij moet zijn.. ze moet het zelf gaan doen…. En dat… vind ik tot op heden waarschijnlijk de engste fase…. Maar al met al ken ik maar 1 spreekwoord… alles went…. Behalve… dus dit zal met de tijd ook wel gaan wennen. Tot die tijd, ga ik haar proberen wat extra te knuffelen en wat extra te zeggen hoe geweldig ze is. En dat wat er ook is… ze altijd mag, bij mama.