“Ik stop met de pil. Niet voor een baby natuurlijk maar ik wil al die hormonen uit mijn lichaam.” (Ze heeft 2 kids en wil het daarbij houden) Dat snap ik wel, zeg ik tegen mijn vriendin. “Ik werd er een heel ander mens van, zonder die pil”.

Hoe bevalt het zonder de pil? Vraag ik aan haar. “Ik ben heel moe, misselijk, pijnlijke borsten en niet heel happy”. Dit had ik ook zo erg de eerste maand. Alsof je zwanger bent. “Ja, zo voel ik me”.

Ik weet nog dat ik stopte met de pil en na een maand zei tegen Timo; “ik ben zwanger. Dit kan niet anders. Ik voel me zo anders”. Ik weet ook nog dat ik dacht; als die baby eruit is, begin ik onmiddelijk weer aan de pil. Diezelfde dag nog. Ik had die strip nog net niet in mijn vluchtkoffer gestopt. “Gefeliciteerd, uw baby is geboren” Top, heb je voor mij mijn pil? In het zijvakje van mijn vluchtkoffer. Vrouwen worden soms van die krengen tijdens hun zwangerschap maar eigenlijk denk ik dat het komt omdat we gewoon zo zijn. Ik snap dat hormonen veel doen hoor, 1000% maar ik ben echt niet altijd even lief en makkelijk zonder pil. Dus de hormonen in een pilletje vlakken af en de hormonen van nature maken alles heel heftig.

Ik voelde alles zoveel meer. Ik merkte echt dat ik een stuk afgevlakter was toen ik de pil slikte. Zonder pil kwam alles zo veel harder binnen, kon ik me ineens om van alles druk maken en reageer ik veel harder dan ooit te voren. Ergens ook wel weer fijn, want ik laat niet makkelijk over mezelf heen lopen. (Hier denken mijn collega’s vast anders over) Maar goed, ik snap mijn vriendin dus. Stoppen met de pil. Die zooi uit je lijf. Lekker al die tering emoties toelaten. Joepie. De rollercoaster kan beginnen.

Hoe is het vriendin?

“Niet zo best. Voel me al heel de week zo moe en slaap alleen maar. Nergens fut voor. Heel mijn lichaam is van slag zonder die pil en ben super misselijk”.

Ik had dat ook zo. ik dacht echt dat ik zwanger was toen.

“Zo voel ik me ook. Zweetaanvallen in de nacht. Pijnlijke borsten. Geen sigaret meer aangeraakt.”

Even doorbijten. Het wordt beter zonder pil.

1 week later krijgen we het er weer over.

“Misschien ga ik morgen een test doen, om alles uit te sluiten dat ik zeker weet dat dat het niet is”.

Zal ik hem halen voor jou? (ik stuur foto’s door van Google waarop alles te lezen is over ontpillen) Ik ben bang dat jij van alles heel veel last hebt maar een test doen kan geen kwaad. Kan je dat deel loslaten.

4 dagen later gaat op zondagochtend mijn telefoon 2 keer. (ik krijg geen oproepen binnen en ik zou hiervoor naar de winkel moeten maar ik moet al zoveel in het leven). Ik sta bij mijn andere vriendin voor de deur (die hebben een verrassing voor mijn verjaardag) wanneer ik wil bellen dat ik voor de deur sta zie ik de 2 gemiste oproepen. Ik bel haar direct terug.

“Jij bent zwanger” hoe weet jij dat? “JE BENT DUS ZWANGER???”

Snikkend hoor ik haar “ja” zeggen. Ik weet niet wat ik moet zeggen. Ik sta perplex. Alsof de wereld even stil staat maar toch ook doordraait. Mijn vriendin is zwanger maar ik heb deze plank volledig misgeslagen.

Had ik nou echt GEEN ENKELE LINK GELEGD? Hoe duidelijk wilde je het hebben? Waarom heb ik deze eigenschap niet geërfd? Maar geen enkel signaal heb ik opgepakt. Niks. Zo blind aan het staren op het ontpillen..

“Ik kom straks meteen naar je toe”.

Wanneer ik haar aankijk zie ik tal van emoties. Ze kijkt me aan met onzekerheid, angst, blijdschap, ongeloof en ergens proef ik zelfs wat paniek.

Mijn vriendin krijgt gewoon een baby. Ze is zwanger. Jeetje mina. Ze is inmiddels al bijna 18 weken zwanger, het is ingedaald (het nieuws, niet de baby).

“Wat handig, als het een meisje wordt kan alles jouw kant op. Ik denk ook echt een meisje, dat voel ik”. 4 keer per dag vertel ik haar dat het een meisje is. Ik noem het “ze”. Ik praat over “haar” ik bedenk meisjes namen, ik Google op meisjes namen. Ik heb nog net de kleding van Nové niet klaar liggen maar ik weet het zeker, een meisje.

Ze mogen een jongen verwelkomen.

Er zijn een paar momenten in je leven dat je door de grond kan zakken. Nou, ik kan je zeggen… toen de blauwe ballonnen tevoorschijn kwamen en ze me aan keek. Met stipt op nummer 1, was dit zo’n moment, dat ik goed door de grond kon zakken. Daar sta je dan, met je goed fatsoen, omringt door blauwe ballonnen, in je roze outfit.

De opleiding als paragnost hoef ik niet te gaan volgen, klantenbestand zal niet groeien op deze manier.