Maandag avond 23:14 uur, daar is tie, Timo weer terug uit Schotland. Hij is zo blij om me weer te zien, zo lief. Dus volgende week gaat hij weer. Heb ik geboekt. Suprise!!! Iedere 2 weken een dag of 5 weg. HAHA. Dat zou wat zijn. Al denk ik dat het wel goed is voor je relatie, af en toe je eigen ding voor een paar dagen. Dan waardeer je weer wat meer wat je hebt denk ik, of niet hebt.
De week gaat rustig voorbij en ik merk dat ik steeds minder bang word, steeds minder sluip over de trap. Ik denk dat ik van baan wissel, inspector gadget af. Ik vond deze baan toch al erg vermoeiend. Ik merk het ook, ik ben vermoeid geraakt. Dat is ook niet heel gek denk ik als je iedere dag bewust en onbewust bang bent. In je eigen huis (!!). Ik merk dat het een kwestie van tijd is, tijd om de geluiden in het huis te leren kennen, tijd om te wennen aan alleen in een huis te zijn wat ik nog niet op mijn duimpje ken. Dat geeft niet, dat komt allemaal wel goed.Ik kan steeds meer zeggen.. “ik ben thuis”
Wat ik dan wel altijd bijzonder vind is, dat ik ergens kom en dat (dan heb ik het niet over mensen die dichtbij staan) maar “vreemden” die me dan vertellen hoe ik eruit zie. Ik houd van complimenten, stiekem, zonder dat ik het laat merken. Dat je heel bescheiden bedankt zegt maar eigenlijk denkt; “Ga vooral door”. Nee, ik krijg: “Wat zie je er vermoeid uit, gaat het wel goed?” Wat ben je afgevallen” of waar je echt heel blij van wordt “wat ben je mager geworden”. Dank je wel, echt. Heb express een extra laag make-up op gedaan en ik vond het in de spiegel allemaal wel mee vallen. Ik kijk echt weleens in de spiegel dat ik denk, meid.. ga vanavond eens wat eerder je bed in maar het is toch jammer. Je gaat lekker de deur uit, make-up op je smoel, je hebt dan óók nog de moeite gedaan om je leuk aan te kleden dus je denkt eigenlijk dat mensen zeggen “Hey, leuk”. Nee meid, ga je bed in.. je ziet er niet uit. En nee, dat zeggen ze niet letterlijk maar zo hoor ik dat wel. Dat is een filter in mijn oor, die vertaalt dat op mijn manier. Die heb ik niet alleen hoor. Dit heeft iedere vrouw in haar oor. Mannen hebben ook een filter, die horen vooral wat hun vrienden te melden hebben of wat de voetbal uitslagen zijn maar om er even op terug te komen, het is ook wel zo hoor, begrijp me niet verkeerd. Ik ben ook wat vermoeider. Het huis is nog niet af, angsten in huis, uberhaupt samenwonen, koken, schoonmaken, wassen, en een man die meehelpt… (Not) doet alsof.. Ik hoef dit aan de vrouwen onder ons helemaal niet uit te leggen. Die weten héél goed wat ik bedoel. (Al gok ik dat Timo hier anders over denkt en dat hij vindt dat hij heel erg goed helpt.) Dit is man eigen. Ja, ik bedoel.. het is allemaal wennen en vermoeiender dan wanneer dit allemaal gedaan wordt. Gek genoeg heb ik niet het idee dat anderen hier last van hebben of hebben gehad. Dan te bedenken dat er vrouwen zijn die er dan ook nog 3 kinderen bij hebben. Krijg je een robot knop bij je bevalling? Zo van, je bent nu een werkende vrouw, je hebt een huishouden en een kind. “Alsjeblieft, de robot-knop. Tegen niemand vertellen, anders pakken we hem weer van je af.” Bij kind 2 en 3 schroeven ze hem op, zodat je nog meer energie krijgt.
Al moet ik zeggen, op zaterdag hebben we de verjaardag van de kids (3)van mijn vriendin Bo. Zij moet dus ook deze robot-knop hebben, want ze zag er weer fantastisch uit incl 3 kids en een man “die echt met alles helpt”. Om het even ingewikkelder te maken, het jongste kind van mijn zus is de bff van Bo haar dochter. Afijn, deze kleine meid met ons mee maar ook de 2 oudsten, oudste, ouderen (ik heb geen idee) gaan mee naar de verjaardag. Ik houd mijn hart vast. 3 kids mee, naar een verjaardag. Een kinder verjaardag. Hier zijn dus allemaal kinderen. Leuk. Heel leuk.
We komen binnen en wat Pierre & Bo dan weer fantastisch regelen: rechts is een speelruimte voor de kinderen en links, staantafels voor ons. Inclusief wijn, bier, eten. Wat wil je nog meer? Voor de kinderen is een springkussen, clown, schmink. Verzin het zo gek. Handjes geven, cadeaus geven, jassen uit, schoenen uit. Kinderen rechts, deur op slot en die doen we morgenmiddag weer een keer open. (Dit is een grapje, je hoeft de kinderbescherming niet te bellen). Ik sta er versteld van, de kids zijn heel de dag stuk voor stuk lief. Makkelijk. Komen af en toe omdat ze moeten plassen, willen een keertje bij de volwassenen komen drinken of wat eten en wat valt mij op? De vrouwen helpen met alles. Wat betreft de mannen? Die helpen hun bier te legen en de voetbal uitslagen up-to-date te houden. De vrouwen pakken drinken, gaan mee plassen, verschonen luiers, troosten de kinderen, krijgen de gillende en krijsende baby’s in hun armen (ik ben even op het toilet gaan zitten op dit moment) Dan vind ik het leven zo intens zwaar. Zo’n krijsende baby. Dat gaat door merg en been zo door mijn trommelvliezen heen. “en? rammelende eierstokken?” Meid, het enige wat rammelt is mijn geduld. Nee hoor, het valt stiekem allemaal wel mee. Overdrijven is gewoon iets waar ik verdomd goed in ben.
Voor nu wil ik jullie hele fijne dagen wensen. Vol met liefde en gezondheid en wil ik stilstaan bij de mensen die er dit jaar niet meer bij zijn. Ik steek deze dagen een kaarsje aan voor diegene, die zo gemist worden en dat gevoel (voor mij) rond deze dagen wat extra voelbaar is.
Onthoud dat het niet uitmaakt wat er onder de boom ligt maar wie er omheen zitten. Ik ga extra genieten van mijn ouders, die ons in het huis zo ontzettend veel hebben geholpen. Ongevraagd, weken lang. Van mijn vriendinnen, die mij (helaas) beter lezen dan ik mijzelf. Dag & nacht klaar staan, ongeacht de tijd of probleem en van Timo. Die stiekem best wat “afziet” met mij. Angsten, heimwee en het verlies van Mikey waar ik stilletjes veel moeite mee heb en ik mij niet goed kan uiten. Gek genoeg, het hoort allemaal bij het leven.
Volgende week gok ik iets minder slank te zijn…. Dat mag toch in de maand december? Veel te veel eten. Welke goede voornemens zouden we anders hebben in januari?
