Ik ben opgegroeid met een meisje (inmiddels alweer 36 jaar). Van haar heb ik leren roken, hebben we in een leeg huurhuis “ingebroken” en gedaan alsof we daar woonden. Kattenkwaad uitgehaald zoveel je kon bedenken maar haar hart op de juiste plek. Ze groeide op, altijd vrolijk, altijd positief, altijd oprecht. Mama van 2 jonge kids. En dit… dit is haar verhaal.

Al een jaar lang loop ik met klachten rond. Buikpijn, extreme rugpijn, slijm en bloed bij mijn ontlasting en loze aandrang. Keer op keer word ik weggestuurd bij de huisarts, tot ik door een vervangend arts doorgestuurd wordt bij mijn laatste bezoek. Ik word in het ziekenhuis verder onderzocht en lig uiteindelijk in een kamer (met 6 anderen) te wachten op de uitslag. “We gaan even naar een andere kamer zodat we rustig kunnen praten”. “Rustig kunnen praten? hoor ik mezelf denken. Dat kan gewoon hier.”

Eenmaal in de
andere kamer aangekomen windt hij er geen doekjes om. “Mevrouw, u heeft darmkanker.
Een kwaadaardige tumor van 6 cm groot”.

De grond wordt
onder mijn voeten weggetrapt. Ik heb moeite met ademen. Ik denk van alles en
niks. Totale paniek giert er door mijn lijf. En nu? Ik heb 2 kinderen. Ik wil
nog niet dood. Ik kan nog niet dood, mijn 2 jongens zijn nog te jong om zonder
moeder door te gaan.

Hier zit ik dan.
In een ziekenhuiskamertje, 35 jaar, moeder van 2 jonge kinderen. Met
darmkanker.  

De arts plant
meteen een aantal afspraken in. MRI en CT scans is wat volgt. We moeten weten
of er uitzaaiingen zijn.

Ik besef dat ik
dit nieuws aan mijn familie “moet” gaan vertellen. Hoe doe je zoiets?

Ik stuur een app
bericht ” Lieve familie het is niet goed. Willen jullie allemaal naar mama
komen?”

Ze zijn er allemaal. Wat voelt dit fijn. Gek, maar fijn om met z’n allen samen te zijn. Dit is vanaf dit moment niet meer anders. Onze familie was al close, maar dit brengt ons nog dichter naar elkaar toe.

Wanneer mijn
familie op de hoogte is, staat me nog iets te wachten. Mijn kinderen. Hoe ga je
je kinderen vertellen dat je kanker hebt?

Ik vertel het mijn oudste zoon eerst. Ik heb het woord “kanker” genoemd. Mijn hart breekt, mijn hart breekt door midden. In duizend stukken. Je ziet je zoon van 11, het nieuws ontvangen dat zijn moeder kanker heeft. Hij vraagt me hierop “Mam, ga je dood?” Het blijft even stil. Denk jezelf eens in, dat je eigen kind jou deze vraag stelt… Ik zeg hem dat ik dit niet van plan ben! Ontroostbaar. We hebben samen hard gehuild. Heel hard gehuild.

Mijn jongste zoon van 8 jaar, vertel ik hetzelfde, alleen het woord “kanker” laat ik achterwegen waardoor hij het vervelend vindt voor me, maar het wel mee valt. Ik zie hem denken en vraagt.. “Mam, heb jij kanker?” Ja, wel een beetje… zoiets maak ik er maar van. “Ga je dood?” Ook tegen hem zeg ik hetzelfde. Dit ben ik niet van plan! Ik laat mijn spierbal zien en zeg hem dat ik ga vechten. Kei hard ga vechten.

Ik krijg de
uitslag. Helaas, uitzaaiingen. Die zijn er. Plekken op de lever. Dit blijkt een
soort litteken. (Nee, helaas niet van alle wijntjes haha) maar van de pil. Dus
dames, tip van flip. Denk eens na over iets anders dan de anticonceptie pil. 2
plekken vinden ze. 1 flinke plek aan de punt van de lever en 1 mini puntje in
het midden. De arts geeft aan pas te kunnen zien of dit kanker is als ik op de
operatie tafel lig. Een plek in het midden van de lever is foute boel en zo ga
ik de operatie in. Zodra ik wakker word kan de arts mij vertellen of mijn lever
gered kon worden. Gelukkig, dit blijkt zo te zijn. Het vertrouwen in mijn lijf
is weg.

Wat volgt is bestraling,
5 weken lang in combinatie met chemo. Chemo-radiatie heet het.. Maandag t/m
vrijdag. 25 keer… De bijwerkingen zijn er ook zeker. Hierna moet ik 12 weken
wachten voor de volgende operatie kon plaats vinden omdat t dan pas helemaal
uitgewerkt was en t optimaal zijn werk had kunnen doen.. Ze lassen rust in voor
je lichaam zodat dit kan herstellen van de klappen. Ik sta stil, 12 weken lang.
Terwijl ik wil doorpakken.

Na 12 weken,
goed nieuws! Het is verkleind! We gaan weer opereren.  Iedereen is blij, ik word gefeliciteerd en de
champagne wordt opengetrokken maar zo voel ik me totaal niet. Ik voel mij
alleen opgelucht…

Na de operatie van mijn lever staat de endeldarm operatie
voor de deur. Deze is goed verlopen en na 5 dagen mocht ik naar huis.

Het is inmiddels 4 februari, Wereld Kanker dag. Op deze
dag krijg ik te horen dat ze alles hebben weg kunnen halen. Wow, wat voel ik
mij blij, gelukkig, heerlijk. Yes!! Ik HAD kanker! Opknappen en door!!

Tijd om vooruit te kijken. Tegen de kids vertel ik dat de kanker weg is. Ze stuiteren de woonkamer door..  Het is voorbij. De angst, de paniek, het overgeven, de pijn, de onzekerheid.

Dacht ik…..

10 dagen na dit nieuws, wordt
de pijn erger en erger maar klagen ga ik niet doen. Ik ben kankervrij dus
waarom zou ik klagen over pijn? Ik probeer me groot te houden maar ik krijg het
niet voor elkaar. Ik durf de pijn zelfs ondragelijk te noemen. Ik roep naar de
kids dat ze onmiddellijk oma moeten bellen. Wat doen ze dit goed! Maar
tegelijkertijd besef ik ook dat het niet niks is wat ze allemaal moeten zien
van hun moeder. Wat een ellende. Dit gaat niet in hun koude kleertjes zitten.

De kids worden naar hun papa
gebracht en ik rechtstreeks naar het ziekenhuis. Er blijkt een infectie, een
flink abces te zitten. Weer een CT scan, helaas.. de uitslag viel weer tegen.
Er is weer activiteit. Wat een domper. In de kleine bekken dit keer. Ik voel
mij verdrietig, boos en gefrustreerd. Ik dacht er bijna te zijn, bijna de
finish te hebben bereikt maar ik word terug gezet naar de start.

Ik moet het knopje weer even
zoeken, wat zegt: Kom op, we gaan ervoor.

Ik wil zo ontzettend graag mijn
oude leventje terug.. en dat iedereen het besef krijgt wat hij of zij heeft in
het leven en hier het mooie van inziet.

Wanneer iemand in je naaste
omgeving ziek is, kijken ze machteloos toe. Ze willen wat doen maar kunnen
niks.

Voor mij kan je wel wat doen..

Ben dankbaar voor wat je hebt.
Geniet van de kleine dingen om je heen. Begroet een wildvreemde, knuffel je
partner nog eens een keer extra, stuur zomaar een lief appje, help elkaar, ga
een drankje doen met vrienden, ga eens lekker in de zon zitten en laat de
wereld die zo enorm hard gaat eens even voor wat het is. Sta eens stil bij wat
je hebt, want het kan zomaar ineens door een gesprek in een ziekenhuis kamertje
ineens allemaal anders zijn.

Maak het leven mooi ❤️