Jeetje, Nové is morgen al 2 weekjes “oud”. (Deze blog schreef ik vorige week). Ergens vliegt de tijd en ergens is het iedere nacht overleven. Uren op m’n arm aan het troosten om weer gauw een uurtje met haar in slaap te vallen. 

Ik leer haar steeds beter kennen. Ik merk nu al dingen op dat ik denk…. je hebt eigenschappen van zowel papa als mama. Geen idee of dat inderdaad zo is, maar zo lijkt het. Maak het niet donker, dat vindt ze maar niks. In de nacht wakker en in de ochtend slaapt ze als een Roosje. 

Ik vond het eerste week een hel. Heel mijn wereld stond op z’n kop en ik wist even niet of ik dit wel leuk vond. De roze wolk ben ik niet tegengekomen om op te klimmen, misschien dat ik hem nog tref. Voor de “mama maffia” die zich afvragen of alles wel goed gaat met mij na mijn laatste blog, zeker. Geen zorgen. Iedereen is anders en wanneer mijn baby huilt weet ik niet waarom. De mijne praat nog niet. Als ze in de nacht wakker is, ben ik dat ook. Als ze krijst wanneer ik haar luier verschoon of omkleed, word ik onzeker omdat ik bang ben dat het te langzaam gaat of ik haar pijn doe. Als ik ze vast heb en begint te huilen weet ik niet of ik haar in de verkeerde houding heb of ze dingen verwerkt van de dag. Toch nog honger heeft of krampjes. Ik ga overdag niet terug naar bed, omdat ik dat lastig vindt dus breken de paar uur slaap in de nacht op. 

Ik heb mezelf afgevraagd of ik wel onvoorwaardelijke liefde voel voor de kleine meid. Of dat ik een soort depressie gevoel had. Het gevoel van mijn op zijn kop gezette wereld overheerste, de roze wolk waar iedereen het over had en het feit dat je nooit hoort dat mama’s gesloopt zijn en het allemaal niet zo top vinden hoorde ik nooit. Logisch, want ik zat niet in de kinderen. Dus wat weet ik er nou van? 

Ze is klein en kwetsbaar. Een mensje wat in mijn leven is gekomen waar ik de gevolgen niet van kende. Het feit dat ik haar niet kende, Timo moest delen, ik als vrouw de zorg voornamelijk op me neem. Uit bed ga in de nachten… ik vind het allemaal niet niks. 

Gek genoeg, leer ik er veel van.. van mezelf maar ook zeker van anderen. Wie het beste met mij voor heeft, het beste met Nové en wie er egoïstischer is dan ik voorheen toe wilde geven. Het is een proces voor mij. Ik moet wennen en ik heb voor mezelf gezegd, dat is oke. Ik val redelijk veel terug op mijn moeder en zus, en dat voelt ontzettend fijn. Vriendinnen die er dag en nacht zijn, en het menen. Ze het me niet kwalijk nemen wanneer ik langs zou komen maar het compleet vergeet omdat ik mijn baby heel de dag al aan het troosten ben. De absurd veel cadeaus die we hebben gekregen, kaartjes, bloemetjes maar vooral de appjes… “trek je het?” “Zal ik Nové een paar uur overnemen?” Het antwoord is op beide een beetje “nee” maar ook dit zijn we straks weer vergeten. 

Vandaag keek ik naar Nové en toen dacht ik… ik vind alles gewoon eng en spannend. Maar God wat heb ik je lief. Jij bent mijn dochter. Mijn vlees en bloed. Waar ik voor mag zorgen en wil beschermen. 

“We willen een kind” wat weet je er nou eigenlijk van als je die uitspraak doet…