Naarmate de tijd verstrijkt en alles gewoon doorgaat, hoe gek dat soms ook is, denk ik dagelijks aan jou. Denk ik dagelijks aan ons. Want waar ik nooit nadacht over wat wij allemaal met elkaar hebben meegemaakt, komen er nu vaak momenten bij dat ik in mezelf moet lachen of even moet slikken. Of we nou wilden of niet, we waren er altijd samen bij.

Jouw broer Joey en ik waren al 101 jaar vrienden en ik wist wel dat ‘tie een broertje had maar goed, jullie woonden niet bij elkaar en jij, Mikey was nog niet op een leeftijd dat je overal alleen heen kon. Dus ik leerde jou later pas echt kennen. Joey stelde ons voor aan elkaar. “Hoi, ik ben Mireille” “Hoi, ik ben Mikey”. Ik kan me dat moment gek genoeg nog goed herinneren.

Ik had ooit eens in een ver verleden een appartement. Ik heb dus even terug zitten rekenen, maar jij, lieve Mikey, was toentertijd een broekie van 16 of 17 jaar oud. Ook toen waren wij (wat verrassend) allebei in de stad. Zoals we vaker deden, gingen we met elkaar de stad uit. Meestal zette ik jou thuis af (aangezien ik toch de oudste en dus de wijste was) maar dit keer vond jij het een goed idee om mee naar mij te gaan. Zo gezegd, zo gedaan. We dronken bij mij nog een paar drankjes en ik zei dat ik echt naar mn bed ging. Jij sliep op de bank, met dekbed. Toen ik goed en wel in bed lag, stond je in de deur opening met het dekbed om je heen. “Mag ik bij jou in bed slapen? De bank ligt niet lekker. Of is dat raar?” …. Nee hoor Mike, dat vind ik niet raar. Kruip hier maar in bed.

Ik had een heel goede band met jouw moeder. 1 dag voordat jouw moeder naar huis ging en kwam te overlijden lag ze in het ziekenhuis. Ik weet nog dat ik jou een berichtje stuurde “Mike, denk je dat je moeder uhm… het fijn zou vinden als ik nog even afscheid ga nemen?” “Ga maar, gaat ze fijn vinden” We konden er later zo om lachen dat ik aan kwam in het ziekenhuis, een nat washandje op je moeders hoofd legde en de gordijnen open deed. Fel licht naar binnen kwam en ze me zei “kap hiermee”. Dit was uiteraard een super stom idee bij iemand die letterlijk dood ziek is. Je hebt me een paar keer gezegd, dat je het fijn vond dat ik een goede band met jouw moeder had. Misschien was dat ook iets speciaals tussen ons, net als ik dat heb met jouw vader.

Ik typ deze blog nu, en ze spelen nu Maroon 5 – memories. Bij dit lied denk ik altijd aan jou. Dat ik bij dit lied aan jou denk, komt door Rhana.. Al heb ik geen idee door welk moment dit is gekomen.

Carnaval samen gevierd met Joey en Rhana. “Wat heb jij nou weer aan?” “Dit is gewoon een onesie Mikey. Een clownspak” “Vandaar je rooie neus” We waren altijd bezig tegen elkaar. Uiteindelijk bleven wij op de bank slapen. Met Joey en Rhana mee naar feestjes. Slapen bij Jo, die ons in onze pyjama hielp. Hele nacht over je heen geleund om over te geven. “Sorry dat ik heel de nacht heb overgegeven. Heb je wel kunnen slapen?” “Ik heb niks gehoord. Ben je ziek geweest?” Je kon een bom afsteken naast jou.

We hadden een haat-liefde verhouding. We konden elkaar heel irritant vinden, maar konden ook echt met elkaar lachen en praten. Ik vond de grapjes van jou en Joey echt oprecht irritant, ik denk omdat jullie jezelf vooral fantastisch vonden. Wat hebben we ontzettend veel leuke avonden bij Joey en Rhana gehad. Film kijken, spelletjes, diepe gesprekken. Dronken momenten. En als je op je 30e nog vrijgezel zou zijn, “dan trouwen wij” zei je dan.

Ik heb jou altijd als een familie mens gezien. Je was altijd bij je familie. Was het niet bij je vader en moeder dan was het bij Joey en Rhana of Rinie en Stef. Je kon er ook zo heerlijk op vloeken, maar ja…. Wie doet dat niet op z’n familie?

En zoals wij allemaal familie krijgen en niet kiezen, kreeg ik jou er bij Joey ook bij en nu de tijd verstrijkt, besef ik dat we elkaar stiekem best wel goed kenden en veel tijd samen hebben doorgebracht. Kerst, Oud & Nieuw, Verjaardagen, vrijdag & zaterdagavonden. Je had een ontzettend moeilijk maar mooi karakter vind ik. Een ontzettend groot hart, je had zoveel liefde te geven.

Het leven voor vorig jaar 10 juni was heel normaal. Niks geks. Jij was er gewoon. Veel en vaak. Met kater, zonder kater. Uitgeslapen of met slaap tekort.

Ik hoop gewoon dat er meer is en dat je op een plek bent in je moeders armen en op ons neer kijkt. Dat je trots bent hoe jouw geliefden het doen en hoe ze je in alles blijven noemen en ervoor zorgen dat je nooit vergeten gaat worden.

Ik zoek je in alles om me heen, tegen beter weten in.