Lieve Mel,

Ik weet niet beter, of ik ken jou. We zijn met elkaar opgegroeid en meegegroeid. Je hebt me leren roken. “Daar komt je moeder aan” en uit schrik reactie rookte ik over m’n longen. “Zo moet het dus.” Wisten wij veel wat roken zou doen. Het was cool toen, en leuk. Rook uit je mond.

In een leeg huurhuis, gooiden we het katten luikje door waar ik doorheen moest kruipen, (ja Pascal dit was jouw idee) om uit de lade de huissleutel te pakken. Zo bivakkeerde we lang in dat lege huurhuis. De 1 nam een vaas mee, de ander tuinstoelen. Bloemen plukten we uit tuinen en zo maakten we het huurhuis gezellig en van ons. Ons eigen huis, alleen dan zonder er voor te betalen. 

Voor de eerste keer mocht ik mee met jou naar highstreet. Wàt een beleving. Of we belden samen alle mensen die “van ham” heette en dan zeiden we “met mevrouw kaas, zullen we samen een tosti maken?” Uren op jouw kamer gezeten, gekletst, gelachen. 

Zo zijn er nog 1001 herinneringen. Je hebt mijn jeugd een feestje gemaakt.

En daarvoor wil ik zeggen, bedankt. 

Ik heb altijd op een positieve manier naar je opgekeken. Je was altijd vriendelijk, altijd lief en ik vond je vooral altijd heel knap. Weet dat ik veel aan je heb gehad, ik je een puur en mooi hart vind hebben, en je trots mag zijn op de persoon die je bent geworden.

We werden ouder en ieder ging zijn eigen weg. Jij kreeg 2 kids, maakte plezier, werkte, huisje, boompje, beestje. 

En nu? Nu ben je ziek. Ongeneeslijk. Ik kan me niet verplaatsen in jou. Ik heb geen idee hoe jij je moet voelen. Maar ik wilde je dit laten weten. En niet straks…. als je ooit…. 

Als je nog iemand zoekt om kattenkwaad mee uit te halen, je weet me te vinden.