Waar zal ik eens beginnen? Ik weet dat mijn blog te laat is, sorry hiervoor maar er is nogal wat aan de hand geweest deze week. Waardoor ik er geen tijd voor had.

Goed, waar zal ik eens beginnen. Ik weet inmiddels dat Timo mee mag naar pretecho’s. Doordat het nu mag wordt de drang natuurlijk groter om te gaan. Dat Timo de baby een keer ziet op echo, is voor mij eigenlijk het enige wat telt. (en voor dat de maatregelen weer aanscherpen) beslis ik snel te bellen voor een afspraak!

Maandagavond om 17:15 uur heb ik mijn controle bij de verloskundigepraktijk. Ik ontvang op maandag een mail dat de partner toch niet welkom is om mee te komen dus ik heb eigenlijk al geen zin meer om te gaan. Ik vind de echo’s iedere keer spannend en helemaal alleen wordt het nog minder geweldig. Timo gaat wel mee “schat, duurt 5 min.” een half uur later stap ik naar buiten… (arme jongen) Maar goed, na goed zoeken heb ik het hartje gehoord. “Het is een bezige bij, dus het was even zoeken. Het verspringt continu”. Tuurlijk, waarom zouden wij ook een rustige baby hebben…. (met de bloedgroep is er wat aan de hand, hierdoor moet ik met 27 weken nogmaals bloed prikken om de bloedgroep van de baby vast te stellen). Dit is niks ernstigs, althans, niet zo lang ik geen inwendige bloeding krijg. Ik was niet van plan om onder een bus te gaan liggen en ik wilde ook niet vanuit het dak-raam kijk of vliegen inmiddels al lukt. Ik houd mijn gemak, goede smoes ook wel om gewoon niks te doen toch? 😉

Ik krijg een mail terug dat we dinsdag terecht kunnen voor een pret echo. Timo kan eindelijk zijn baby zien rondzwemmen. “Ja, dan willen we meteen het geslacht weten”. Timo wilde tot de 20 weken echo wachten en ik ook… voor 10 hele minuten. Nee, ik kan niet meer wachten nu ik weet dat pretecho’s weer mogen, SAMEN. Meer heb ik toch niet te wensen? Timo is ook om.

Gek genoeg ben ik heel zenuwachtig, om de baby te zien en natuurlijk om “eindelijk” te weten wat het wordt. Ook omdat Timo het gaat zien. Het blijft toch iets wonderbaarlijks waar je lichaam allemaal toe in staat is. Ook de angst uiteraard dat het niet goed zou zijn, dat spreek ik liever niet uit om het niet over me af te roepen maar die angst is ook zeker aanwezig.

Ze zet het echo aparaat op mijn buik en zien de baby op het scherm, ik kijk meteen naar Timo en ik zie zijn gezicht. Wat is dit mooi he schat? “Het is prachtig. Dit is ons kind gewoon” Wat een mooi besef momentje.

Ik vraag aan de verloskundige of ze het geslacht op een briefje wil zetten, omdat Timo en ik graag dat speciale moment met z’n tweetjes delen en niet in een praktijk zeg maar. Weet je, nu het toch niet met een groot feest kan…. wil ik ook vooral geen uur meer langer wachten 🙂

Ze zegt dat ze het geslacht nog niet heeft kunnen zien en dat is te begrijpen ook. Mijn god, wat is dit kind druk. hemeltje lief. Het gaat staan in m’n baarmoeder (ja ik hou mn hart vast) van links naar rechts, zitten, omdraaien. “Het is een erg fit kind” JEEETJE, dit is echt fit. ADHD fit. “Ik heb liever dat het nu zo druk is en bij de geboorte al de energie verbruikt heeft” hoor ik Timo zeggen. Helemaal mee eens. Ze laat zelfs 3D beelden zien, ze ziet ook wel hoe bijzonder Timo het vindt om dit voor de eerste keer te zien. Mooi he? Ze hoeft het niet te doen. Ik vond het echt een heel schattig gezichtje, knap zelfs ofzo. (Hopelijk is dit dan ook echt zo) hahah. Ze heeft het geslacht gevonden en zegt tegen ons “Jullie hebben de envelop op de parkeerplaats al open gemaakt”. Nee joh, denk ik bij mezelf. Timo kwam thuis met champagne (alcohol vrij uiteraard) dus we gaan dit gezellig thuis doen en proosten.

Ik stap de auto in en Timo kijkt me aan. Ik doe mijn gordel aan en hij blijft kijken. Ik zeg wat? Ja, dat is echt een goed idee van haar, we maken het nu open. toch? Hahah. oke, dan doen we het nu. zeker? zeker!

Ondanks dat we het niet groots kunnen vieren, is dit toch een mooi magisch moment zo samen. De envelop open maken en het erop zien staan wat we krijgen. Met z’n tweetjes, op een parkeerplaats in de auto. Ik vind het geweldig. Vergeten doen we dit nooit meer. En mocht Timo dit vergeten, dan vergeet hij mijn huil gezicht niet meer. Doet tie graag na.

Uiteraard wilde ik dit nog even geheim houden tot ik een leuke manier had bedacht om het bekend te maken …. maar ik heb eenmaal een hele fijne lieve betrokken moeder, die vaker vraagt “Hoe gaat het?” Wanneer mogen jullie de baby zien? Hoe was de controle? etc.. Zo ook met een paar vrienden van Timo en mijn vriendinnen. Ik waardeer dit alleen maar heel erg, en ik ben hier ontzettend dankbaar voor maar dan wordt geheim houden heel moeilijk en dat geeft ook niet.. Juist leuk dat ik mensen het liefst wil negeren om mezelf anders te verspreken.

We laten bij Zoet Breda heerlijke cupcakes maken, om het zo bekend te maken. Wanneer je een flinke hap neemt wordt de kleur zichtbaar van het geslacht. (Ik heb overigens nog nooit zulke lekkere cupcakes op) Geen reclame, want als ze niet lekker waren zou ik niks zeggen. Heb er geen aandelen in. Maar echt, super!

Mijn moeder zegt niet van cupcakes te houden 😉 Slimme tactiek maar hij werkt wel. Timo zegt “zullen we meteen even langs rijden?” Dat is goed schat, leuk. Ze gaan met Timo om alsof het eigen is, koffie staat klaar als hij binnenkomt, ze zijn super betrokken en enthousiast terwijl dit hun 4e kleinkind is. Dat is fijn. Ook hormonen laten dus bepaalde dingen blijkbaar inzien… Dat is dan weer het mooie aan hormonen. 😉 Want ik ben me heel bewust van mijn omgeving, en die van Timo.

Op naar de 20 weken echo. Tot die tijd zal het even niet meer over de baby gaan (buiten het geslacht bekend maken natuurlijk!)

Wat denk jij dat het wordt?

Liefs Mireille