31 weken zwanger. Gek genoeg heb ik er nooit, geen dag, geen seconde bij nagedacht wat er allemaal bij een zwangerschap komt kijken. Ik snap dat iedere zwangerschap anders is en ik mag niet klagen, echt niet. Het zwanger worden was in dat opzicht 1 groot feest in vergelijking met zwanger zijn….. Vooropgesteld dat ik HEEL dankbaar ben dat ik zwanger ben van een gezond meisje.

Aan de ene kant vind ik het echt fijn en mooi en bijzonder maar aan de andere kant zou ik het zo aan Timo willen geven als het kon. Ik vind het namelijk echt mooi dat ik een zieltje voel turnen tegen mijn ribben aan, het idee dat een vrouwen lichaam dit kan produceren.. wauw. Echt. Maar de rugpijn, het maagzuur met de bijbehorende maagzuur aanvallen, 186 keer moeten plassen in de nacht, het beginnen met raar lopen (waggelen noemen ze dat. Kan het nog vrouwonvriendelijker?) Ik snap het, die 12 kilo zit er eenmaal aan, of ik wil of niet. Afijn, het kan inmiddels ook 22 kilo zijn maar ik ben gestopt met mezelf op de weegschaal te zetten. Ik zag het als soort uitje. Naar mijn ouders om mezelf te wegen, helemaal leuk vond ik het. Wat doet je lijf, hoe snel gaat het etc. Tot dat ik vorige week de 70 KG aantikte. Ik schrok me kapot. De 1 zal nu denken, meidddd stel je niet aan. Het gaat erom, 70 heb ik niet eerder gezien op de weegschaal, dus ik schrok ervan. Ik stop met wegen. Of ik kijk deze week nog 1 keer. Of iedere week nog. Ik denk dat ik gewoon te nieuwsgierig ben. Ik ben er nog niet aan uit. Oh, en kuitkramp. Mijn god kuitkramp. In de nacht wakker worden met kuitkramp, mijn hemel. ZO pijnlijk. Denk je even in… Ik word midden in de nacht wakker met pijn, echt pijn. Na 3 seconde beslis ik toch om te zeggen “Timo, ik heb KRAMPPPPP” Maar Timo wordt op dit moment uit zijn diepe slaap gehaald en doet het nachtlampje aan om vervolgens over mijn kuit te aaien. “Schat, kramp!!!” Vervolgens snapt hij het hoor en duwt hij de kramp eruit maar ik moet achteraf altijd lachen. Zo lief is het eigenlijk. Of als ik midden in de nacht ga plassen, sprong hij laatst uit bed “Gaat het?” Ja schat, dank je wel. Hij is onbewust heel erg bezig met het moment dat ik ga bevallen denk ik… (is een aanname van mijzelf) Maar goed, het niet fatsoenlijk kunnen liggen in bed en laat ik vooral mijn mond houden over de zwangerschapskledij. Mijn-hemeltje-lief. Vermoeidheid. Ik ben chronisch vermoeid geboren denk ik maar dit spant de kroon. Ik kan en wil ieder moment van de dag slapen. Maar goed, ik klaag niet. Is niet sarcastisch overigens… Ik klaag echt niet. Oh ja, en zwangerschapsdementie. Ik wist niet dat dat echt bestond. Wanneer Timo in de winkel vraagt of ik pindakaas wil pakken en ik draai me om weet ik al niet meer wat ik ook al weer ging doen. Frustrerend voor Timo, voor mij een stuk rustiger in mijn hoofd. Het laatste kwaaltje zijn mijn dromen…

Afgelopen nacht bijvoorbeeld… Ik ben in mijn droom niet zwanger en ik ben gewoon ik, en er zijn een paar bekenden bij en ik heb dus een vriend maar die vriend is dus NIET Timo. Ik zal jullie de hele droom besparen maar toen ik wakker schrok, was ik zo intens blij dat ik gewoon met Timo ben en al die kut kwaaltjes heb en weer uit bed moest om te plassen om vervolgens weer een kwartier naar de juiste draai aan het zoeken ben en wanneer ik net lekker lig het toch de verkeerde houding is want mijn maagzuur weer opspeelt.

Veel vrouwen hebben last van hun hormonen. Iedereen verandert, dat kan niet anders. Je halve leven slik je de pil met alleen maar rotzooi. Waar je lekker vlak van wordt. Althans, ik. Dan stop je met de pil, ben je helemaal van slag omdat je emoties ervaart enzo en dan tijdens de zwangerschap natuurlijk helemaal los komt en je soms gewoon bang wordt van jezelf.

Ik dacht altijd geen hormonen te hebben maar merk de laatste tijd dat ook ik beinvloed wordt door hormonen. Dingen, mensen of situaties waar ik me altijd druk om kon maken…. boeit me niet zoveel. Ik doe vooral wat ik wil en waar ik zin in heb (niet zoveel dus ) (helemaaaaal niet gewend van mezelf) Komt het niet van 2 kanten? Houdt het op. Pleasen doe ik niet meer, ik vind het allemaal wel best. Wat ik ook heb is dat ik wel heel erg hang aan Timo. Ook zoiets raars. Het voelt als een soort “veilig” ofzo als hij in de buurt is. Buiten dat ik het met niemand zo leuk heb als met hem, is het ook iets wat de hormonen doen. Gek eigenlijk he? Ik mag hem alleen niet meer bellen voor onzin, zo jammer. Want dat is toch iets wat ik graag doe. Hem bellen voor onzin. “Schat, ik ga nu nog niet bevallen hoor…” ” je weet het nooit, app je onzin maar” okeeeee.

12 augustus is mijn baby haar beste vriendin gezond ter wereld gekomen. Lux. Als alles volgens schema gaat, zal Lux 11 weekjes ouder zijn. Hoe geweldig? Mijn lieve vriendin Bo heeft de vierde knapperd op rij op de wereld gezet.

En nee, wij weten niet of het beste vriendinnen gaan worden. Maar als het de moeders lukt…. zal dit ook wel zo werken…

Hier is ze dan… Heerlijk knap meisje Lux.