En dan ineens….. kan je gaan genieten. We hebben er ruim 10 weken op moeten wachten maar dan heb je ook wat. Nog 2 weken en dan mag ik weer gaan werken. Ik kom of te laat op mijn werk, of met Nové. Ik kon al nooit plannen, maar nu slaat het nergens meer op. 

Kort samengevat, we zijn volledig van de koemelk af en via mijn vriendin Angelica ben ik bij een osteopaat in Breda terecht gekomen. Voorheen waren we al 2 keer bij een osteopaat geweest maar dat had helaas geen resultaat. Nové draait nog moeilijk naar links, dus ik leg haar vaker op haar linker zij. De pijn lijkt ver weg te zijn en met haar buikje lijkt het ook piekfijn in orde te zijn. 

Timo en ik waren elkaar een beetje kwijt geraakt in de eerste weken, maar dat is niet gek. Het ging erom of we elkaar weer terug  zouden vinden en dat is volledig het geval. Gelukkig. 

We leren haar steeds beter kennen en wanneer ze huilt, voel ik 9/10 keer feilloos aan wat er aan de hand is. Nu dan. 

De kraamhulp gaf zo’n papier, met huiltjes. Dan weet je precies welk huiltje, welke behoefte is. Òf, je krijgt een baby die heel veel, heel veel huilt, dan leer je het ook vanzelf. 

Vrijdag hadden Timo en ik nog lekker tijd samen, even tijd voor elkaar. Nové lekker bij mijn ouders geslapen. Wij lekker verslapen, en een uur later op gaan halen dan afgesproken. Ongelooflijk. Over 2 weken mag ik weer gaan werken zoals ik al zei, dus dan maak ik wat meer mee dan alleen m’n weg vinden met een baby erbij. Een zoete baby erbij. Dat dan weer wel. 

En kan je het je voorstellen…. dat ik, als het zo mag zijn, een 2e wil. 

Want het is echt zo, zoals pijn vervaagt, vervaagt dit ook. Als ze me vragen hoe de eerste 9 weken waren… een ramp. Maar hoe het echt voelde? Ik weet het eigenlijk al niet eens meer…. en dat is maar goed ook.