Sandra zei mij gedurende de zwangerschap dingen zoals “Je krijgt er angsten bij die je niet had kunnen bedenken. Je bent ineens bang om van de trap te vallen” of “je gaat je moeder steeds beter begrijpen”. Ik weet nog dat ik dacht “Ik let straks gewoon extra op met van de trap lopen, dan komt het allemaal wel goed. Hoezo zou je angsten krijgen?”

Dit is een ode. Van mij, aan mijn moeder.

Ik huilde als baby 22 uur per dag. Kan dat? Vraag het mijn moeder, de buren (of heel de straat), het ziekenhuis en mijn oudere zus. (Die huilde zichzelf in slaap omdat ze het zo zielig vond). Ik ben in een volledige stuit geboren. (mijn moeder natuurlijk bevallen zonder pijnbestrijding). Alleen daar al om…. 3 maanden lang. Mijn moeder zei weleens “Ik kan me voorstellen als een moeder haar kind wat aan doet”. “Ja, dat snap ik” hoor ik mezelf nu nog zeggen… alsof ik toen begreep wat ik nu wel weet.

Na mij komt mijn broertje Tommie. Hij komt te overlijden. Mijn moeder ligt een tijd slecht in Rotterdam. In het dijkzicht ziekenhuis. ze heeft het gered, maar komt met lege handen thuis.

Ik word op school niet makkelijker. Ik hang de “clown” uit. Dit begint in groep 4. Ik word van niet makkelijker naar onhandelbaar. Ondanks dit, volgt mijn moeder mijn zus en mij stiekem naar school om te zien dat we veilig aangekomen zijn. “Want we kunnen al alleen hoor”. Mijn oma geeft het advies aan mijn moeder om mij naar kostschool te sturen en de kinderarts vindt Ritalin een slimme oplossing. Mijn moeder blijft lijnrecht voor, naast en achter mij staan. Met geen mogelijkheid gaat dit gebeuren. Niets van dit. Ze zit de basisschool tijd uit met mij.

Ik kan mezelf steeds slechter uiten en verwoorden. Ik kom in de pubertijd. Ik moet het meeste doen met de verhalen. Ik heb deze tijd oprecht verdrongen en dat is misschien maar het beste ook. Iedere 2 weken moesten mijn ouders weer op het matje komen bij de directeur. Gelukkig gaf mijn vader de directeur altijd gelijk. Want ik lijk meer op mijn moeder dan ik ooit heb willen toegeven. Mijn moeder en ik zouden hem uitschelden en van school af gestuurd worden. Ik vond de pubertijd moeilijk, lastig en ingewikkeld. Mezelf leren kennen, waar sta ik voor? waar val ik voor? Wie ben ik? Wie zijn mijn vrienden? Wie kan ik vertrouwen? Ik wil voor iedereen goed doen. Mijn ouders zijn in mijn pubertijd altijd k*t en ze hebben vrijwel nooit gelijk. Alles wat ze zeggen doen ze om mij te dwarsbomen of omdat ze me niks gunnen. Ik heb me heel lang verloren en niet begrepen gevoeld. Door alles en iedereen. Een beetje het “het regent harder dan ik hebben kan” idee.

Ik ga vliegen bij KLM en ik begin wat volwassener te worden, ben wat meer op mezelf aangewezen en ik heb een zieke last van heimwee naar huis. Dit heb ik altijd gehad, vooral als kind. Ik mocht overal gaan logeren, en dit terwijl mijn moeder wist dat ze me bij ieder slaap partijtje op moest komen halen. Nooit heeft ze me dit ontnomen en nooit heeft ze me ergens laten staan. (sorry Tabitha en Jetty, dat ik iedere vrijdag naar huis ging.)

Bij bepaalde vriendjes had ik het idee dat ze het me niet gunde maar eigenlijk liet ze heel duidelijk merken zonder woorden dat hij niet te vertrouwen was en ik meer verdiende dan dit.

Timo sloot ze na wat obstakels in haar hart en gaat met hem om als eigen. Zo geeft ze wekelijks (soms zelfs 2 keer per week) eten af bij ons (dat afgeven doet mijn vader, laten we eerlijk zijn) om ik dat niet lekker kan maken en Timo dol is op boerenkool, net als mijn moeder. Ik op een bepaalde pasta saus. Een pan nasi, niets is haar teveel. Ik denk omdat ze inziet, zonder het te zeggen, hoe lastig het kan zijn om alles rond te krijgen wanneer je net een gezin hebt. Iedere woensdag haalt en brengt ze de bakker.

Ondanks dat ze helemaal verliefd is op Nové, vergeet ze mij in niets. Vergeet ze ons in niets.

Sandra had gelijk. Alle angsten die mijn moeder ooit genoemd heeft, maal ik over. Alles komt een keer voorbij, bij alles denk ik 2 keer na. Zoals Liora me zei “Je staat 24 uur per dag aan” Ook ben ik er achter wat zij toen bedoelde. Alles wordt anders wanneer je de naam “mama” mag gaan dragen.

Lieve mama, wat heb ik je vaak vervloekt. Een verschrikkelijk mens genoemd in gedachten, ik heb je vaak niet begrepen en niet ingezien wat je eigenlijk bedoelde. Je hebt af en toe een moeilijk karakter en ik ben het echt niet altijd met je eens. Ik kan geirriteerd op je reageren en je soms onuitstaanbaar vinden. Onredelijk ben je echt weleens en je hebt vaak zat geen gelijk. Al mel al, zie ik nu pas in wat jij hebt gedaan en hebt gelaten. Alles deed je uit liefde.

Nu ik zelf mama ben (en ik snap dat ik pas helemaal aan het begin sta) zie ik in dat ondanks wat jij allemaal hebt moeten doorgaan en doorstaan, dat je altijd alles bent blijven doen voor mij en ik kan nu, 33 jaar jaar later zeggen dat ik dit in zie en je met de dag dankbaarder wordt. Voor alles.

De appel valt niet ver van de boom. Dank je wel, mam. Ik hoop dat ik net zo in Nové zal geloven, als hoe jij in mij bent blijven geloven.