Er is weer een week voorbij. Gek genoeg mis ik een paar uur in mijn dag. Ik vind 24 uur toch net wat te weinig. Ik zal hier vast niet alleen in zijn.

Het klinkt allemaal alsof ik een heel zwaar leven heb maar dat is ook zo. In alles wat ik doe maar ook in mijn hoofd. Chaotisch in de war ofzo. Eigenlijk zou ik naar de dokter moeten om iets vast te laten stellen. “Hoe kom jij zo vermoeid?” Oh, ik heb de ziekte “chaotisch in de warson”. klinkt overigens helemaal niet gek. Je hebt ook ziektes he, waarbij mensen altijd moe zijn. Ik val gegarandeerd in de prijzen. Maar mijn vader zegt “neem wat meer rust en slaap wat meer, dan hoef jij niks vast te laten stellen”. Oke pap.

Wanneer ik 40 uur in de week werk, heb ik in de avond vaak nog 1 of 2 klantjes in de salon, dan wil ik nog sporten maar ik moet ook nog koken. De keuze is dan, ga ik Timo verwaarlozen door geen eten te koken of ga ik sporten om in shape te komen. Hiernaast moet ik ook nog een huis schoon houden en kleren wassen en ophangen. Ondanks dat ik hierdoor al weken niet sport, sport ik wel in mijn hoofd. Althans, ik ben er dus mee bezig in mijn hoofd. Waardoor ik van alles denk en bedenk waardoor het vermoeiend wordt. In het weekend (dit wordt al minder) heb ik tijden gehad, en ik overdrijf niet, had ik 5 afspraken op 1 dag. Even langs die, even daarheen. Jeetje, het leven van een huisvrouw gaat niet over rozen. Meer over rozen met doornen.

Timo zegt weleens, jij moet rustiger aan gaan doen want voor je het weet heb je een burn-out maar ik denk dat dit gewoon karakter is. Ik zie dit bij mijn vader bijvoorbeeld ook. Die is ook van alles aan het doen en gaat ook door. Wanneer ik een avond niks heb, ga ik alsnog niet onder een kleedje met thee liggen. Dan verzin ik wel weer iets om te gaan doen. Ik loop ook wel weg voor rust. Het is niet dat mij dit aangedaan wordt ofzo hoor. Dit doe ik helemaal zelf.

Ik ben voor het lekker op de bank een filmpje kijken ook niet gemaakt. Een film kiezen duurt al 3 kwartier omdat ik werkelijk geen idee heb wat er allemaal is. (Ik zie mijn vriendinnen weleens over een serie bezig in onze groepsapp, schiet mij maar lek.) Eenmaal gekozen en opgezet ga ik vol goede moed de film in. 3 hele minuten gok ik, en dan slaap ik. Wanneer ik ergens zou moeten ontspannen of rusten, slaap ik. Zonnebanken = 20 min powernap. De sauna, daar moet ik 3 dagen van bijkomen. Daardoor ontspant mijn lijf te veel ofzo. Ik heb gewoon geen rust in mijn lijf en tegelijkertijd kan ik overal en altijd slapen.

Ik zou eigenlijk voor hetzelfde salaris 4 dagen moeten werken. Om meer rond te krijgen, in mijn hoofd. (mijn baas leest dit ook, dus wie weet)

Soms ben ik weleens jaloers op mensen. Als ik die zie, zien ze er fit en uitgeslapen uit. Mensen, hoe doen jullie dit? Ik lijk serieus een moeder van een vierling. Waar al 3 oudere kinderen voorzitten. Mijn god. Als ik geen 9 uur per nacht slaap, ben ik binnen 2 weken grieperig en ik teken snel in mijn gezicht. Laat staan als ik echt moeder zou zijn…

Daarover gesproken, even van de hak op de tak. (Sorry hiervoor want ik heb gemerkt dat mijn blog lezers 1 onderwerp per blog leuker vinden) ik moet dit echt even kwijt.

Mijn vriendin Liora, is zwanger. Van een JONGEN! Ik deel zulke dingen ook op social media, niet heel gek. Zaterdag hadden we een feestje, dan zijn er dus mensen die zeggen en vragen “En? Wanneer komt bij jullie de volgende stap?” Of een hand op mijn buik leggen “en? is het bij jou al zover?” Op social media “en nu jij nog he” Ik kan me best voorstellen dat het goed bedoeld is hoor, echt, maar ergens stuit het me ook weer heel erg tegen de borst. We wonen net een paar weken in een huis, kun je niet vragen hoe het in het huis is? Of het al af is? Hoe het bevalt? Wie zegt dat Timo en ik kinderen willen? Of ze kunnen krijgen? Stellen mensen de vragen maar gewoon om te vragen?

Ik ben best lang alleen geweest, toen kreeg ik de vraag wanneer ik eens een vriendje kreeg, of dat ik misschien toch lesbisch was (ja dit hebben mensen mij echt vaker gevraagd), dat ik misschien toch te kieskeurig ben. Toen ik na 806 jaar iemand tegen kwam, kreeg ik na 2 maanden de vraag “en? wanneer zijn jullie van plan samen te gaan wonen? Nu wonen we samen en krijg ik iedere week de vraag “en? jij al zwanger?” “de klok begint voor jou wel te tikken he”

Ik vind het stiekem best heftig dat mensen deze vragen stellen, zonder na te denken, zonder stil te staan bij de gevolgen. Wanneer ik geen kindjes zou kunnen krijgen, zet ik dit niet op Facebook, en wanneer ik zou stoppen met de pil, deel ik dat echt niet in mijn instagram story.

Van de week zei iemand “jij bent ook altijd positief he?” Nou, lees deze blog maar even. Het gaat niet iedereen altijd even goed. Ook ik baal weleens ergens van, of heb te weinig slaap gehad of… ik ben weleens dwars. Gewoon, zomaar. Ook weleens zonder enige reden en soms door heel veel dingen tegelijk.