Na de (toch wel aangrijpende) blog van vorige week, heb ik gemerkt dat ook ik er meer over na ben gaan denken. Onbewust. Tijdens het schrijven van de blog ben ik meer bezig met het feit of dingen netjes op “papier” staan en typ ik maar door. Hierna ben ik de blog een paar keer door gaan lezen. Dit doe ik altijd. Ik denk omdat het mijn eigen blog is, is in dat geval misschien ook wel handig. Dit neemt overigens niet weg dat ik me nog steeds druk kan maken om schoenen die uitverkocht zijn, of rijst wat aanbrand en ik hierdoor mijn pannetje heb weg moeten gooien.

Gek genoeg, of misschien heel normaal ga ik dingen, mensen en situaties wel onder de loep nemen. Ik ben wat meer aan het nadenken wie er energie in mij steekt, zodat ik daar ook energie in steek. Wie eigenlijk alleen contact met je opneemt als je er iets voor kan betekenen, of wanneer ze niemand hebben. Welke mensen denken de dienst uit te maken terwijl je alleen maar medelijden moet hebben. Wie er dichter naar me toe groeit en wie steeds verder van me af gaat staan. Dit is allemaal oke, we groeien in het leven en ieder op zijn eigen manier.

Ook ben ik de laatste dagen bezig met het verleden terug naar boven te halen. Bewust en onbewust. Het is een soort filmpje wat afspeelt. Zo nu en dan een fragment. Extra fijn dat je beseft wat je hebt.

De mannen van tegenwoordig (en ook toen ik Timo nog niet had). Ze gaan vreemd, liegen, een dubbele agenda, hebben er een volledig ander leven naast. Hebben een volledige opleiding “hoe manipuleer ik een vrouw het beste” gevolgd denk ik. Of die het eigenlijk de hele dag over hun ex hebben. Naar de wallen ging. Ik kan het zo gek niet bedenken.

Ik weet niet of er iemand is van jullie die dit weleens mee heeft gemaakt? Of 1 van al deze dingen? of allemaal?

De dingen die ik in het verleden mee heb gemaakt, of achter ben gekomen maakte mij onzeker. Stelde mezelf allerlei vragen. “Ben ik wel goed genoeg? Ben ik te dik? Te dun? Te weinig billen, te kleine borsten? Ben ik raar? Dom? Te naief? ” Ik weet niet of iedereen zich dezelfde dingen gaat afvragen maar ik heb echt een tijd aan mezelf moeten werken.

Ik heb de huidige of toenmalige vriendinnen van die jongens nooit uitgelachen, nooit gedacht “lekker voor je”. Heb exen/ oude scharrels nooit gehaat. Heb ze altijd het allerbeste toegewenst, want dat hadden en hebben ze echt oprecht nodig. Ik was alleen wel altijd echt heel erg blij dat ze uit mijn leven opgezout waren. 🙂 En nu vraag ik me weleens af wat ik er in hemelsnaam in heb gezien. Ik geloof in karma. Wat je geeft krijg je terug. Geloof namelijk niet dat bepaalde mensen zo gelukkig zijn.

Maar door een blog zoals vorige week, neem ik ook geen genoegen met minder. Ik wil een leuke en goede relatie hebben, vriendinnen die matchen en hetzelfde in het leven staan als ik, het naar me zin hebben met wat ik doe en wie ik ben.

Het moraal van het verhaal is, dat ik denk doordat ik nooit verkeerd heb gedacht, nooit verkeerd heb gedaan (bewust natuurlijk want ook ik ben verre van perfect) dat het goede mijn kant op komt en is gekomen.

Ik gun ook echt iedereen wat ik heb en hoe ik me voel. Ik voel mij bevoorrecht, dat ik zo gelukkig mag zijn. Dit klinkt mischien wat heftig maar ik meen het echt.

Liefs