Het is vrijdagavond wanneer ik op Google een baby fluisteraar vindt. Ik kan zaterdagochtend om 11 uur terecht. Ik wil weten waarom mijn baby zoveel huilt. Ze zegt me dat een wiegendood baby altijd stilletjes doodgaat, zonder moeder erbij. Geen idee waarom ze dit vertelt maar op dit moment sta ik er niet zo bij stil. 

Ik rijd door naar de apotheek van de huisartsenpost. Ik heb besloten de koemelk volledig te verbannen voor Nové. Deze voeding krijg je vergoed wanneer je een test laat doen in het ziekenhuis. Dit ga ik dit kleintje niet aandoen, dus wij halen het gewoon zo. Hier aangekomen bedenk ik mij dat ze geen reflux medicijntjes meer slikt en ze daarom wel weer eens zo zou kunnen huilen. (Ik dacht dat het een kuurtje was voor 5 dagen. Niet dat ik daarna weer bij moest halen). Wanneer ik vraag aan de mevrouw achter de balie of ik 2 zakjes mag kopen krijg ik het antwoord “door dit soort gevalletjes gaan wij extra premie betalen in de maand”. Ik zeg “ja, echt sorry. Ik besef het nu pas dat dat het weleens kan zijn. Moet ik m’n baby heel het weekend laten huilen dan?” Ik krijg als reactie: “ja?!” Ik pak de maxi cosi van de balie en wanneer ik weg loop kan ik me niet vermannen. Mijn tranen rollen over mijn wangen. Huilend bel ik mijn moeder op (die wil die vrouw achter die balie vandaan trekken) en daarna bel ik Liora. Daar kan ik die vrouw dingen noemen waarvan mijn moeder niet wist dat die woorden in mijn vocabulaire zitten. 

Timo is vanaf vanmorgen met zijn vriend op pad. Een kerstboom halen en voetbal kijken. Ik ga met mijn tante naar mijn oma. Mooi, emotioneel en rot tegelijk. Dankbaar dat mijn oma dit mag mee maken en tegelijkertijd ga ik kapot van verdriet omdat ze het eigenlijk niet meer weet. 

Wanneer Timo om 19:00 uur thuis komt met z’n vriend, heeft tie een broodje voor me meegenomen. Ik besef dat ik weer een dag niet heb gegeten en druk in de weer ben met Nové, troosten. 

Nové gaat vanavond bij de moeder van Timo slapen, zodat ik een avondje voor mezelf heb en bij kan tanken. Wanneer ik haar in de auto zet is ze helemaal overstuur. En wanneer ik de auto start, hoor ik een liedje van Rhana wat me altijd herinnert aan Mikey. Ik moet zo erg huilen en tussen het huilen door zeg ik “Mikey, alsjeblieft. Ik weet het niet meer. Help alsjeblieft”. Ik laat Nové niet lekker achter en ga naar huis. 

Wanneer ik mijn bedje in kruip (na een paar wijntjes) doet Timo zonder nadenken de lamp uit. (Ik ben bang in het donker en slaap al 8 weken met een lampje aan zodat ik Nové meteen kan zien liggen.) een paar minuten later slaat de paniek toe. “Timo, Nové gaat dood. Wiegendood. Straks gaat ze stilletjes dood zonder mij”. Je kan het aan mijn vriendinnen vragen… die zullen je zeggen “als Mireille paniek krijgt, is het serieus”.

Ik ben nuchter van mezelf. Tot deze nacht. Alle vermoeidheid, angst, paniekmomenten, onmacht, woede, verdriet… alles komt samen en er ontstaat een soort van kortsluiting. Timo belt om 4:00 uur in de nacht naar mijn vader. Hij komt meteen hierheen en praat een uur en 20 minuten op mij in. Wanneer ik weer terug op aarde ben, ga ik slapen en de volgende ochtend gaan we Nové ophalen. 

We zijn even allemaal gereset en vanaf hier gaat het met de week beter. Het is erg lastig allemaal. “Je moet jezelf niet vergeten, als jij wegvalt heeft Nové niets meer aan jou”. “Je moet af en toe bij tanken, even een nachtje doortrekken” maar eigenlijk wil ik haar heel dicht bij me hebben. Iedere dag en iedere nacht. 

Ik belde van de week mijn vader op toen hij aan het werk was. “Pap, Nové slaapt al heel de middag. Wat moet ik doen? Kan dat kwaad?”. Ik ben geen stille zoete baby gewend. Ik ben rond lopen met de baby gewend. Rondjes wandelen, alles doen om haar stil te krijgen, en nu ze stil is en slaapt…. word ik bang en onrustig. Ik ga iedere 10-15 min kijken bij haar. Een vriend zei van de week lacherig “jullie maken jezelf helemaal gek” En dat zal best… maar 1 ding weet ik zeker… iemand die dit niet heeft gehad, heeft geen idee wat ze zeggen. Gelukkig maar. 

Ik bel dagelijks naar mijn moeder voor advies. Ik heb namelijk als baby 22 uur per dag gekrijst, 3 maanden lang…. als iemand weet hoe ik me voel, is het mijn moeder wel. Nové is dus echt een kind van d’r moeder al huilde ze 14 uur per dag. Ach ja… sorry Nové, je hebt baas boven baas…..