Vandaag ben ik precies 1 maand “mama”. Jeetje. Wat zijn dit de 4 mooiste weken uit m’n leven. Grapje. De afgelopen 4 weken zijn 1 grote ramp. 

Mijn eerste innoverende week hebben jullie in mijn vorige blog kunnen lezen maar het wordt nog mooier. Of ellendiger. Hoe je het wil zien. Kijk, dat ik de roze wolk gemist had is wel duidelijk maar dat het een grijze wolk werd met onweer…. die had ik ook even niet aan zien komen. De eerste week huilde ze best wat, deed ze een uur over haar fles en liep ik er veel mee rond om haar weer in slaap te krijgen. Een uur over de fles vond Google ook te lang, dus ik heb het geweldige, fantastische consultatie buro gebeld. Een grotere speen op de fles zodat ze wat meer kan door drinken. Niets vermoedend heb ik dat gedaan. Over haar 15-20 poep luiers per dag hoefde ik me geen zorgen te maken en als ze na 2 uur weer kwam voor voeding moest ik haar een uur laten huilen. Gelukkig huilde ze alles bij elkaar nog maar 14 uur, dus ach… waar maak ik me druk om? Ik gaf namelijk al 90 cc terwijl ze maar 70 cc mag. Dit is volgens de richtlijn. 

Wanneer ik de fles gaf, huilde ze tijdens en na de fles. Verschoonde ik haar 3 keer, krijste ze het uit (niet gek met zoveel poep luiers) en had ik daarna weer een klusje van minimaal een uur om haar in slaap te wiegen. Beneden, zodat Timo door kon slapen (die moet immers gewoon werken overdag). Het huilen was eerst vooral in de nacht en overdag hooguit bij elkaar opgeteld 4 uur. 

De nachten werden steeds korter en pittiger. Nu was ik voorheen bang in huis maar in de nachten beneden rond lopen met een krijsende baby helpt hier niet aan mee. 

Het is door weinig slaap best pittig. Het huilen ging naar 14 uur bij elkaar op geteld en ik raakte uitgeteld. Letterlijk en figuurlijk. Naar de  osteopaat, dokter, huisartsenpost, consultatie buro, andere flessen, andere spenen, andere voeding, druppels, voetmassage. Op d’r rugje, op d’r zij, buik. Op mijn lijf, in de draagzak, in de maxicosi. Niets hielp. Alles om mij heen liet ik voor wat het was. Mijn telefoon had 0 prioriteit, vrienden, kraambezoek. Nergens had ik behoefte aan. Het enige wat ik wilde was een baby die stil was en wat extra slaap. 

In de afgelopen 4 weken heb ik mijn familie, vrienden en “vrienden” goed leren kennen. Wie er begrip voor had en voor wie het op hun manier moest en anders hoorde ik ze niet meer. Iedere dag een appje “hoe was de nacht?” “Kan ik wat doen?” “Breng ze hier even heen”. Dit zijn de mensen die ik in mijn leven wil. 

Bij mijn zus ging ik op het aanbod in. “Breng ze vanavond hierheen. Ik ben om 16:40 uur thuis” 

Gisteravond was het die avond. “Ze moet 90 cc maar je mag ook 100 geven. 120 maken en 20 eruit gieten” mijn zus, 3 kids verder, weet wel hoe het werkt. Maar ik gaf maar aan wat mijn baby’s “ritme” is. 

Iedere keer als ik vroeg hoe het ging, kreeg ik een slapende foto. “Ze slaapt?” Vroeg ik. “Ja, moet jij ook doen” ik heb lekker met Timo samen gegeten, geslapen, gekletst en een beetje bijgekomen. We waren elkaar even uit het oog verloren. Ik was alleen maar bezig met een baby troosten en stil krijgen. Om 22:30 uur mocht ik haar op komen halen. “Ik geef haar steeds 120 cc, ze laat wel staan wat ze niet meer hoeft” 60 cc in de ene fles (kleinere speen zoals mijn moeder zei, en 60 cc in de grotere) tot de laatste druppel was het op. Ik ben hiermee doorgegaan en ik kan je zeggen…. ze is sinds gisteravond stil. Zoet. Nové heeft 4 weken gehuild. Want ze heeft 4 weken honger geleden. Dat is oprecht wat ik nu denk… 

Vandaag keek ik naar Nové en ik dacht… wat ben je groot. Wat ben je gegroeid… Ik heb 4 weken gemist… ik heb haar 4 weken gemist…