Het is vandaag zondag. Ik ben nerveus en opgewonden tegelijk. Ik mag vandaag naar mijn oma in het ziekenhuis. Ze is vorige week gevallen en geopereerd aan haar heup. Ze is herstellende en er mag iedere dag iemand anders langs komen. Dus…. Vandaag ben ik aan de beurt (en vanavond mijn ouders). (Ook durf ik eindelijk hardop te zeggen, mijn oma heeft dementie. Ik heb een hele aparte en speciale band met mijn oma. Een soort, oudere tweede moeder, vriendin en oma in 1. Zoiets, geen idee. Ik zie haar graag, ik word blij van haar en ze geeft me ontzettend veel liefde. Zo zal ze bij ieder bezoek zeggen hoe mooi ik eruit zie en moet ze haar tranen drogen omdat ze zo blij is dat ik er weer ben. En als ik een week niet ben geweest, weet ze dat maar al te goed.)

Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis zoek ik de weg naar de afdeling waar ze ligt. Lange gangen, liften en deuren verder kom ik op de gang waar ik moet zijn. Ik merk dat ik wat langzamer begin te lopen en ik in mezelf de vraag stel, vind je het spannend? Kom op, denk ik in mezelf. Het is oma. Onbewust ben ik gewoon bang, voor voor wat ik zal aantreffen maar dit verbloem ik. Vooral voor mezelf. Ik krijg een appje van mijn vader “Gaat het lukken bij oma?”

Kamer 60, hier is het. Ik haal nog 1 keer goed adem en stap de kamer binnen. “Hoi oma, ik ben het… Mireille” Daar zit ze dan. 90 jaar, moederziel alleen in een kamer. Geen tv of radio te horen. Ze kijkt me aan, maar deze blik herken ik niet. Ik herken haar niet, ze kijkt heel anders uit haar ogen. Ze is flink afgevallen en er is weinig over van de humoristische oma waar ik zo gek op ben. “Oma, herkent u mij?” Nee, maar ik vind het wel leuk dat je er bent” Ik ga altijd met mijn oma appeltaart eten, dat is er in geslopen en iets van haar en mij. Ik vraag de verpleging mijn oma in een rolstoel te zetten omdat ik haar ga meenemen.

Eenmaal in de lift zeg ik richting de spiegel” Kijk oma, hier bent u” Wat zie ik er slecht uit he? ” Nee oma, U ziet er juist heel goed uit” “Ik zie zelf ook dat ik er niet goed uit zie”. Ik moet mezelf verbijten en even bij elkaar rapen. Ze heeft gelijk en ik lieg tegen haar. Ze ziet er helemaal niet goed uit maar ziek, eenzaam en oud. Ik leg mijn hand op haar schouder en ze pakt mijn hand vast.

Eenmaal beneden aangekomen zeg ik “Zullen we lekker een stuk appeltaart nemen?” We gaan zitten met drinken en voor mijn oma appeltaart. Ik help haar met happen geven, het lukt ook wel zelf hoor maar ik merk dat ze wat hulp fijn vindt. Ik besef een paar seconden dat de rollen zijn omgedraait. Waar mijn oma mij vroeger bij hielp, ben ik haar nu mee aan het helpen. “Wil je een hapje?” Ik wil haar niet kwesten of afwijzen dus ik zeg “Graag”.

“Mireille? Jij bent in verwachting he?” Dat klopt oma. En ik ga staan om mijn buik aan haar te laten zien. “Vindt u het mooi?” Ik vind het prachtig. “Vond u het leuk om zwanger te zijn?” Ja, zegt oma. Ik vond het heel leuk eigenlijk. Het was heel kort maar een heel bijzonder moment. Ik weet niet of het de link was met de appeltaart maar het deed me goed. Een soort… bevestiging en afscheid tegelijk.

Ik ga met haar nog even naar buiten, daar in de tuin. Het is lekker buiten, het zonnetje schijnt lekker. “Wat is het koud, veel te koud” Sorry oma, we gaan weer lekker naar binnen en breng haar terug naar die saaie, eenzame en nietszeggende kamer. Ik houd mijn hand de hele weg op haar schouder, lekker onhandig maar het voelt goed.

Oma snapt niet waar ik haar toe heb gebracht en na 5 keer vragen waar ze is ga ik met haar de weg nog een keer lopen. Ik vertel haar wat we doen, waar we zijn en waar we naar toe gaan. Haar eten hoeft ze niet (dat begrijp ik na de appeltaart) Ik vind het zonde van het eten maar de appeltaart was nodig. Het moment met mijn oma was nodig.

Oma, ze gaan u op bed leggen dus ik ga weer weg. “Bedankt dat je er was en bedankt voor de fijne middag” De verpleegster komt binnen en zegt, was het fijn mevrouw Boumeester? “Mijn kleindochter doet dit altijd, en dat doet ze al jaren”. Ik geef mijn oma een dikke knuffel en kus op haar wang. Ik weet het, Corona. Maar in sommige situaties wordt zelfs Corona even vergeten.

Ik ben op niemand zó dol als op mijn oma, maar ik hoop dat de Engelen mijn oma komen halen. Nooit gedacht dat ik zoiets bijna voor mijn oma zou wensen.

In de avond belt mijn moeder mij, ze is ook bij oma geweest. “Ik vroeg waar oma toch steeds naar keek, ze vertelde me dat ze het nieuws aan het kijken was en dit terwijl ze naar een witte muur keek”

Ik heb heel de avond gehuild, ik kon mijn tranen niet inhouden. Zo intens zielig vond ik het om haar zo te zien. Mijn hart is echt verscheurd. Tegelijkertijd was het een soort afscheid. Hoe gek dit misschien ook klinkt. Dit was de allereerste keer, dat mijn oma niet meer wist wie ik was toen ik binnen kwam en dat doet pijn.

Ik zal u mee blijven nemen voor appeltaart en op de dag dat dat niet meer kan, zal ik de appeltaart mee naar u nemen.

U kijkt me aan, en toch door me heen. We zitten hier samen en toch beide alleen.