Timo vraagt “Zullen we meteen naar je ouders rijden om te vertellen dat je zwanger bent?” Ik was blij dat hij het zei, want dit nog weken lang voor mezelf houden was sowieso fout gegaan.

Ik pak mijn onder geplaste test in, voor mijn moeder. We halen snel een speentje wat we inpakken, om deze aan mijn vader te geven.

We komen bij mijn ouders binnen, gaan zitten en krijgen wat te drinken. timo begint over koetjes en kalfjes en het gaat hem goed af maar hoe langer hij door mauwt hoe zenuwachtiger ik word. Alsof ik rij examen moet doen, alsof ik een sollicitatie gesprek heb. Nee, erger. Ik heb iemand dronken aangereden en moeten een ton betalen wat ik niet heb en nu moet ik mijn vader gaan vertellen dat we het huis moeten gaan verkopen om dit te kunnen bekostigen. Jezus mina, wat een ramp. Hoe meer Timo over onzin brabbelt (en hier echt comfortabel mee is) krijg ik het inmiddels op mijn heupen.

“Oh pap en mam, we hadden nog een kleinigheidje voor jullie” Ik kom Timo zeggen “Oh ja!” Alsof we er kwamen voor een bakje koffie met gebak. “Oh ja. Hoe bedoel je oh ja?

Mijn moeders reactie was zoals iedere dochter hoopt dat het gaat. Huilen (van vreugde of omdat ze nu weet dat er iedere zaterdagavond een baby komt, weet ik niet) Ze is blij, zo gegund. Ik voel het in mijn hele lijf. Ze is oprecht blij voor ons. Mijn vader… die voelde hetzelfde als ik denk ik. Zo van, nu al? echt? Een baby? Je bent zwanger? Er komen bij hem meteen 120.000 zorgen bij. Maar blij is hij, dat is 1 ding wat zeker is!

Meteen wil ik het een aantal mensen vertellen die erg dichtbij staan. Joey & Rhana. Mijn vriendinnen natuurlijk. Poe, wat heftig. Ik wist niet dat zoiets vertellen zenuwslopend was.

We krijgen al vrij snel een echo. Als ik op een roze wolke zat, trapte ze me er wel vanaf. Bij de eerste echo mocht Timo bij zijn. Je ziet 1 piksel op een scherm, nou.. tadaaaa dat is je… zandkorrel. Nou, zegt mevrouw de echodeskundige. “Dit is het hartje” Ik zie Timo trots kijken en zegt tegen mij “Mier, het hartje klopt!” Ja, dat het hartje vandaag klopt, is geen zekerheid voor morgen. Zegt mevrouw. Dit bedoel ik, als ik al zeker was van mijn zandkorrel en mezelf, is dat nu in 1 klap verpest. Ik ben inmiddels een week of 5, maar.. niemand weet het want mijn cyclus was onregelmatig.

Ik ben inmiddels een week of 6 zwanger. Ik merk er niks van buiten dat de hormonen me overnemen. Dingen die me normaal niks deden kan ik Timo ineens om wurgen. Woede aanvalletjes. Het is om te huilen.

Ik kom op een rustige zondagmorgen naar beneden en nog voor dat ik goed en wel goedemorgen heb gezegd begin ik al weer. Ik vind het vermoeiend, irritant en niks aan. Ik vind zwanger zijn niks aan, ik vind mezelf niet leuk, ik heb hele dagen buikpijn. Ik vind Timo niet leuk, ik vind niemand leuk. Ik breng ook niets meer voorzichtig. Iedereen krijgt het te horen zoals hij/zij wenst. Ik schrik van mezelf, herken mezelf niet meer.

Mensen die zeggen “Geniet van deze…” Geniet? Hoor ik mezelf keer op keer denken. Wat zouden die mensen ermee bedoelen? Genieten?

Dit gaat nog even zo door, deze “hormoon takes Mireille over” en naarmate de weken verstrijken vind ik er steeds minder aan. Week 7 & week 8 vraag ik aan Timo of hij denkt dat dit zo blijft. Het enige wat hij kan zeggen is.. “ik hoop het niet”. Nee, dat snap ik wel…. ik hoop ook van niet. Ik vraag of hij denkt dat we wel samen blijven maar hij zegt dat we het vast wel redden 😉

Het is week 8 en ik krijg een echo, inwendig. Hier was ik niet op voorbereid maar goed, kom maar door met die staaf met camera er aan. De echo is weer helemaal goed en het is van zandkorrel gepromoveerd naar spruit. De dag van en na de echo vind ik het nog wel leuk maar hoe meer dagen er verstrijken hoe meer ik hoop dat het een miskraam word….

Ik krijg paniekgevoelens, angsten, onzekerheden. Kan ik dit wel? Wil ik dit wel? Ben ik hier wel aan toe? Wil ik voor de rest van mijn leven aan Timo vast zitten? Straks kan ik helemaal niet opvoeden. Pfff, ik kan wel janken. Wat moet ik met zon wonder in mijn buik, als ik helemaal niet weet of ik hier wel voor gemaakt ben? Ik ben dankbaar en doodsbang tegelijk en ik krijg het in mijn hoofd even niet helemaal meer rond.

Ik ga wat lezen op internet en ik lees dat dit meer gebeurd. Dat meerdere vrouwen deze gevoelens hebben, en denken dat het misschien beter is als het toch niet doorgroeit. “Gelukkig”, hoor ik mezelf denken. Want ik voel me slecht en ondankbaar. een waardeloze moeder, nu al en het is nog maar de grootte van een spruit.

Inmiddels in het week 11 en nog wat (denken ze) en ik krijg de 12 weken echo. Lekker logisch he. Maar goed, hier gaan ze kijken of het allemaal goed zit, hoe ver je bent en of de baby goed groeit.

Op naar het ziekenhuis… alleen. Timo mag wederom niet mee (Corona virus). Daar ga ik dan…. nog steeds met al die klote gevoelens.

“Mevrouw Boumeester?” Ja, dat ben ik. “U mag met mij mee lopen”….