Timo zijn wekker gaat (aangezien die aan mijn kant is, moet ik deze uitdrukken). Het is iedere ochtend hetzelfde, ik ben helemaal van slag wanneer dat ding afgaat. Ik snap het leven niet, ik word uit mijn diepe slaap gehaald. Laat staan dat ik meteen begrijp dat het de wekker is die ik uit moet drukken. Wanneer deze 2 minuten afgaat, Timo al bijna overspannen is en ik helemaal klaar wakker, druk ik zijn wekker uit. Zo begint je dag toch al heerlijk he?
Ik pak mijn telefoon en zie een appje van gisteravond; “Geen blog gisteren?” Hier word mijn bloghart toch blij van?! Er is dus 1 iemand, 1 iemand die op mijn blog zit te wachten. Ja, dan denk ik bij mezelf “hier sta ik dus voor op, hier ga ik mijn leven dus voor beteren om iedere week een blog te schrijven, hier ga ik dus voor door. Door dag en dauw. Hier ga ik vanaf nu voor eten om voor in leven te blijven.”
Het is zaterdag 21 september en we vliegen vandaag naar Ibiza. Onze vrienden Bo en Pierre gaan trouwen. Zij trouwen op 25 september dus we hebben nog lekker wat daagjes om bij te kleuren.
Ik houd heel veel van ze maar als je haar als bruidje ziet, wil je toch nooit meer trouwen? Wat een sprookje. Alhoewel, wanneer Timo en ik trouwen wordt het ook een sprookje. Timo trouwt een heks. Heb ook nooit gezegd welk sprookje natuurlijk.
Terug naar zaterdag 21 september. Wij vertrekken richting ibiza met mijn vader, moeder, vriendin Frederique, vriend Timo en ikzelf mag ook mee. Mijn vader is nogal van de tijd en ik totaal niet. Je begrijpt dat dat heerlijk in elkaar vloeit en nooit problemen oplevert. We hebben afgesproken om 9 uur weg te rijden. We vertrekken om 9:20 uur richting Frederique. (bijnaam Fred). Eenmaal richting de snelweg zien wij dat deze is afgesloten en we terug moeten om via Rotterdam te rijden. Vraag me niet of dit 9:45 uur is of 10:00 uur, 1 ding weet ik zeker. Te laat zijn we maar dat besefte ik nog niet op dit moment.
Auto geparkeerd, aangekomen op Schiphol. 20 minuten lopen om bij de gate te komen. We sluiten netjes aan in de rij om de bagage te lozen. Ik zie op dit moment Monique staan. Je weet wel, van Andre Hazes. Eigenlijk wil ik er naar toe lopen om te vragen hoe het nou allemaal zit. Maar goed, 2 maanden later heb ik ook mijn antwoord.
Mijn vader moeder en Timo staan in de ene rij en Fred en ik in de andere. Braaf pakken we onze paspoorten en zegt ze “Helaas, jullie kunnen niet meer mee. Jullie zijn te laat” JOH? TE LAAT? FREDERIQUE EN IK? (Wij zijn werkelijkwaar ook al-tijd te laat) is niks om trots op te zijn maar nu haat ik deze eigenschap ineens. “Hoe bedoelt u we kunnen niet meer mee?” Alsof ze niet duidelijker kon zijn dan dit. Ik hoor het mezelf ook echt vragen. Hoe bedoelt u? Nou, HOE zou ze dit bedoelen? Ik zeg; “Maar we hebben een bruiloft op Ibiza, we moeten mee.” Ze zei nog iets over alleen de koffer achterlaten. “Mijn koffer achterlaten? En dan? In een gekochte bikini naar de bruiloft?” Op dit moment hoor ik mijn moeder roepen “Mier, dankzij haar kunnen we nog wel mee. Ze heeft gebeld maar we moeten rennen”. Geloof me als ik zeg, wanneer mijn moeder zegt RENNEN, bedoelt ze eigenlijk: 1 iemand moet zich transformeren naar de Cheeta en in 3 seconde van 0 naar 100 km per uur gaan. Je mag 1 keer raden wie ze vond dat de Cheeta mocht zijn. Afijn, denk jezelf even in. Vader, moeder, Fred, Timo en ik. Reddend over Schiphol, richting de controle. We mochten hier in een sneltrein vlucht doorheen. Meer dan dankbaar maar geloof me, ik had op dit moment alles mee kunnen smokkelen. Na de controle moeten we gaan rennen om op tijd bij het vliegtuig te komen. Mijn vader zegt “ren maar vast vooruit” Waarom dan? Om aan de piloot zijn been te gaan hangen en zeggen dat hij echt moet wachten? Ik transformeer tot de Cheeta, welliswaar de slome versie. De Cheeta met 3 benen, waarvan 1 verbrijzeld. De Cheeta die net even niet genoeg gesport heeft waardoor de conditie niet op pijl is maar het is toch je vader he? Hijgend aangekomen bij de gate zie ik daar 184 passagiers. Plus wij 5 = 189 passagiers. Compleet. Na 45 minuten wachten gaan we boarden. Geeft niks, blijven lachen. We hebben het gehaald, vliegtuig is vertraagd, koffers kunnen mee. Mevrouw van de balie voorin ontslaan en alles is top.
En heel rap.
Ik zal jullie de details besparen van het auto verhuur, Jody Bernal (ja die leeft nog) en met 5 in een auto, inclusief 5 koffers. Jeetje, leuk joh. Wat zijn we uit.
Het is inmiddels maandag 23 september. We zijn lekker bij Bo en Pierre in de Villa. (slaat nergens op, zo mooi, zo prachtig.) Liora en Duane zijn er ook inmiddels. Pierre schenkt bubbels voor ons allemaal tot Liora ons (Bo, Fred en ik mocht er ook bij zijn dan) apart roept. We staan in de keuken van die enorme villa en ze zegt heel zenuwachtig “ik ben dus zwanger”. Ze kon het zelf ook nog maar voor de helft bevatten denk ik. Ergens wist ik het maar aan de andere kant ook helemaal niet. Ik weet nog dat we stil bleven en haar bleven aanstaren, zonder wat te zeggen. Alsof we 16 jaar waren en ze zwanger was geraakt van een jongen uit de klas boven ons. Ja, ik had mezelf ook gillend verwacht. Ik denk dat het is omdat je met elkaar opgegroeid bent en elkaar zo lang kent, dat dat kwartje even wat later viel. (Bij mij 2 weken ongeveer) Voordat ik dacht, Li wordt gewoon MAMA!!!!! De vriendin waarbij ik in de klas kwam toen we nog kuikens waren. De vriendin die al 18 jaar meedraait. nou, DIE vriendin wordt gewoon mama. Eindelijk mag ik het dus (legaal) tegen iedereen vertellen. DAMES EN HEREN, LIORA IS ZWANGER!!! Leuk, zon geheim weten, je mond MOETEN houden en het 2 maanden later pas bekend wordt. Ze moest wel, Liora zonder wijn. Heel de wereld zou het begrijpen behalve ik. Ik leg geen linkjes ofzo. Als ze zegt, “smaakt me even niet” denk ik.. “Het smaakt haar even niet”. Is best vervelend. Geen lampjes die gaan branden, geen puzzelstukjes die in elkaar vallen. Ze kon daarom ook niet anders dan het ons vertellen. God wat een goed nieuws. Zwanger EN gezond. Wat kan je je beste vriendin nog meer wensen? Wanneer de baby geboren wordt, zijn we dus 19 jaar vriendinnen. Dan kan ik toch best afdwingen dat de baby tante zegt? En nee, meer geheimen heb ik niet. Ik weet ook niet of het een jongen of een meisje wordt.
Lieve Liora, lieve vriendin. Van harte gefeliciteerd met dit bijzondere cadeau. Gewoon zwanger! Je wordt moeder. Ik wens jou een heel fijne zwangerschap toe, zonder zorgen. Dat alles je maar voor de wind mag gaan en dat je je gelukkiger voelt dan ooit te voren. Sorry dat ik soms mijn mond (bijna) voorbij heb gepraat door mijn enthousiasme maar het was uit een goed hart. Haha. Goed verhaal. Ik hoop dat je hierdoor een traantje wegpinkt, een brok in je keel hebt of gewoon echt kei hard moet huilen. Lekker, die zwangerschapshormonen. Ik ben trots op je en inmiddels meer dan blij voor jullie. EINDELIJK MAG IEDEREEN HET WETEN!
