Zoals jullie misschien weten of al gelezen hebben, hebben wij 13 september de sleutel gekregen van ons huis. Gek genoeg krijg je van de notaris bij je die koopakte geen scheidingspapieren, cursus tot 10268 tellen of een boek “Hoe om te gaan met je partner tijdens een verbouwing”. Ik vraag me af of hij meer ademhalingsoefeningen doet of dat ik dat straks lekker onder de knie heb. Ik praat tegenwoordig ook veel in en tegen mezelf. “Mireille, hij bedoelt dit niet zo. Hij vindt jouw idee ook top, alleen zijn idee topper maar dat geeft niet. Het is niet erg. Laat het gaan.” Vaak oefen ik ook de film Frozen. “let it gooooooo, laat het gaaaaaaan”. Dit schijnt normaal te zijn in een verbouwing. De irritaties dan he. Al zou ik mijn liedjes ook wel adviseren. Als we gaan slapen zeggen we ook altijd dat het niet erg is, dat het normaal is, dat het straks meer rust geeft als het allemaal klaar is. Dit herhaal ik in mezelf nog een keer of veertig. Je moet jezelf wel overtuigen natuurlijk. Ook slaat Timo geen avond over met zeggen “ik hou van jou” Dit vind ik wel heel mooi aan hem. Dit is gekomen sinds Mikey zo plots is overleden. Timo zei me toen “Dit hadden we nooit verwacht, je weet het nooit Mier”. Gelijk heeft hij. Je weet het nooit. We komen er wel, daar twijfel ik niet aan maar mijn hemel wat moet het nu gaan opschieten.
De laatste weken gaat er het 1 en ander niet volgens plan. Ik besef nu ook wel dat mijn plan iets, veel te strak was. Het plafond droogde niet snel (het is koud buiten en geen verwarmingen) De verfspuit is al drie keer kapot gegaan. En dan te bedenken dat ik de housewarming al gepland had. Niet gelogen ook. De uitnodigingen had ik al gemaakt maar Timo vond dat ik me met andere dingen bezig moest houden. Gek he? Wanneer er weer gespoten kan worden, kunnen we door en zitten we er snel in. Snel als in, voor kerst. Zeker. Althans, hoop ik. Zou ik willen. Als het kan. Bedankt.
De afgelopen weken heb ook ik niet te veel gedaan buiten in het huis zijn. Timo zijn wekker gaat tegenwoordig om 05:00uur en is rond 20:00 uur “klaar” in het huis dus heeft ook weinig tijd over voor iets anders dan werken. Ik vind het dan ook lullig als ik overal lekker ga eten en wijntjes ga drinken. Sporten even op een laag pitje gezet. Laag pitje als in, de pit is uit. Stroom eraf, vuur gedoofd. Mijn vriendinnen heel veel minder gezien en toch voelt dat dan niet helemaal lekker. Alsof ik ze verwaarloos terwijl ze het zonder mij ook wel redelijk zouden redden hoor.
Over vriendinnen gesproken. Ik kan daar best veel over malen. Je hebt mensen in je leven die weer gaan en plek maken voor nieuwe mensen. Ik kan daar echt vaak over piekeren, dat je een vriendin had bijvoorbeeld waar je alles mee deelde en die helemaal uit je leven is. Verander ik dan? Of juist zij? Krijg ik andere interesses? Sluiten de karakters niet meer op elkaar aan? Het zal dan wel zo moeten zijn maar ik kan dat echt weleens jammer vinden. Of dat je met bepaalde mensen meer gaat optrekken dan met andere terwijl dit in het verleden juist anders was. Wie heeft dit nog meer? Of wie piekert hier ook weleens over?
Het leuke aan verhuizen en inpakken is dat je van alles tegenkomt wat je terug vindt. Zoals kaartjes van die vriendin, stofwolken, maar dus ook tot mijn grote verbazing vind ik geld. Nou is dit niet echt heel verrassend eigenlijk want ik wist wel dat dit ergens lag maar ik wist even(1,5 jaar) niet meer waar ik het gelaten had. Als je het dan weer vindt ben je toch even blij. Soort van een bevestiging dat het echt niet kwijt is. Tadaaa, hier ben ik. Ik wapper met het geld maar ik moet eerst “Timo” roepen tijdens zijn potje FIFA. Zo’n moment dat je in lingerie voor de tv gaat staan en hij zegt “ff aan de kant schat, voetbal”. (en hij maar zeggen, je kan mijn naam echt heel geirriteerd zeggen) JOHH! Ik zeg kijk eens wat ik vind. Geld. Ik heb het terug gevonden waarop hij zegt “Schat, is dat niet gewoon mijn geld wat je kwijt geraakt was?” Nou Timo, ten eerste; ik was het niet kwijt, ik wist even niet meer waar ik het had gelaten en ten tweede; je kan weleens gelijk hebben ja dat dit jouw geld is.”
Ik merk dat inpakken heel, heel, heel erg lang duurt. Ik vind allerlei dingen terug waarvan ik het bestaan niet meer wist. Oorbellen, kettingen, haarbanden, nagellak, make-up, bakjes met de meest grote onzin wat ik ooit een goed plan vond om dat te bewaren. Soort bewaarwoede ofzo. Welliswaar bewaarwoede van heel-erg-veel onzin. Ik zet alles op, doe alles in, ga die make-up van jaaaaaren geleden ineens op doen. Je zou er uitslag van krijgen zo oud dat het is. Haarbanden in doen, alle onzin bakjes uitpluizen en vergeet de kledingkast niet. Alsof het nodig is om al je oude meuk opnieuw aan te doen, alsof je vergeten was hoe dit staat. Hoe zou deze broek nog staan? Zou die nog passen? Ik ben al 100 jaar op hetzelfde gewicht denk ik, dus ja.. ik denk wel dat dit nog past. Denk je even in he, ik heb dus heel de avond ingepland om van alles te gaan pakken. Het ENIGE wat ik doe aan het einde van de avond is al mijn oude meuk weer uit te doen. Oorbellen en kettingen terug in de lade en mijn volgesmeerde make-up gezicht wassen. Alles ligt eigenlijk weer hoe het lag toen ik begonnen ben.
Ach, misschien is het maar goed dat alles vertraging oploopt. Het idee dat ik al mijn modeshows voor mezelf niet meer kan doen uit de haast voor het oververhuizen… Ik kan nu al niet meer wachten op de modeshow van vanavond.
