Aangezien ik best wat vragen krijg over hoe de eerste week in het nieuwe huis is verlopen, zal ik dit jullie vertellen. Hierna is het bloggen over het huis even klaar :).
Het is maandagochtend 25 november en de wekker gaat om 7:30 uur. (Ik werk de ene week van 8 tot 16:30 uur en de week erop van 9 tot 17:30 uur.) Timo is al weg. Ik word wakker in een donker huis. Niet veel weten dit maar ik zal even een openbaring doen, ik ben bang van en in het donker. Écht bang. Timo geeft bijvoorbeeld zelfs aan wanneer hij het laatste lampje uit doet, zodat ik weet dat het pikkedonker wordt. (wanneer ik bijvoorbeeld naar mijn vriendin Frederique ga, loopt ze vanuit haar appartement mee naar de auto wanneer het donker is) Anders moet ik blijven slapen of rennend naar de auto. Gillend, HELP HELP.) Dat is niet waar natuurlijk. Wanneer ik dan in mijn auto zit kijk ik eerst of er niemand in mijn auto zit en doe de deuren op slot.
Ik ga uit bed en pak mijn kleren bij elkaar om de badkamer in te gaan. (uiteraard zijn alle lampen inmiddels aan) Ik loop ook naar alle lichtknoppen alsof ik zo’n spion ben, sluipend, op mijn tenen. Mensen zouden me eens moeten zien.
Ik zet de douche aan en stap eronder. Wanneer ik onder de douche sta, denk ik iemand beneden te horen en zet de douche uit. Ik luister even en praat mezelf in dat ik me dit inbeeld. Wat ook het geval is. De zelfkennis is er gewoon hoor. Tijdens mijn douche periode van 15-20 minuten gaat de douche zo’n 4 keer aan en uit. Wanneer ik dit overleefd heb en klaar ben om naar beneden te gaan, sluip ik van de trap af. Ja mensen, dit is vermoeiend. Overigens zou ik mezelf wel in een politie film kunnen zien, dit werkt wel denk ik. Eenmaal beneden gekomen, staat er niemand in de woonkamer, niemand is de spullen aan het inladen, er is niemand. Ik word niet ontvoerd, ik kan gewoon naar mijn werk.
Dit gaat zo iedere ochtend. Timo laat sindsdien een lampje aan beneden zodat ik niet in een donkere woonkamer beneden kom. Ik moet eerlijk zeggen, inmiddels is heel het huis verlicht tegen de tijd dat ik uit bed kom. Het is net kerst maar dan anders. Deuren open, lichten aan. Een ander zou zo toch niet slapen? Ik ben doornroosje in een verlicht huis. Wat is Essent blij met mij. Timo iets minder.
Maandagavond is aangebroken en ik ga voor de eerste keer koken. Timo heeft gekozen voor taco’s. (dit kan hij zelfs maken dus hij heeft waarschijnlijk gedacht dat dit zonder moeite goedkomt) HAHA, dan ken je mij nog niet. Ik lees alles altijd maar half, behalve dit. Ik lees het een paar keer goed over en er staat toch echt iets van “leave in place”. Prima, ik leave het in place. Het moet op 180 graden in de oven. Ik draai de knop om en doe de schelpen van de taco’s in de oven. Alsof ik mezelf al niet vertrouw houd ik het in de gaten. Ik zie rook uit de oven komen. Nu al, en het zit er nog geen minuut in. Het plastic is voor een deel gesmolten. Opeens denk ik bij mezelf (en ik heb geen idee waar dit idee dan ineens vandaan komt) maar OPEENS denk ik bij mezelf; “zoek even op google wat het symbool is van de oven” AHAAA, ik had de taco’s inclusief plastic in de magnetron. Geen wonder dat dit smelt. Bij poging 2 gaat het al goed. Ja, ook ik sta van mezelf te kijken. Poging 2, het kan slechter.
Na het eten ga ik naar mijn ouders. Die heb ik namelijk al eeuwen niet meer gezien. Zo voelt het. Ik kom binnen en mijn moeder zegt “eindelijk weer terug na 3 weken vakantie” Het voelt voor mijn moeder dus precies zoals het voor mij voelt. Ik kroel mijn ouders dan ook alsof ik 3 weken ben weggeweest. Of beter, alsof ik 3 weken in het donker heb gezeten. Ik zie het gezicht van mijn vader, hij moet eigenlijk lachen maar hij vindt het wel lief denk ik. Het lijkt mij als ouders ook een bevestiging. Zo van “We hebben toch iets goed gedaan als je kind je zo begroet na 1 dag niet gezien te hebben.” De beste vriendin van mijn jongere zusje heeft gelijk. ze zei “Thuis zal altijd thuis blijven, waar je ook gaat wonen.” Het klinkt nu alsof wij thuis zo’n sekte zijn, die in een kring zitten en elkaar kroelen. Geloof me, dit is niet het geval. Ik ben soms gewoon emotioneel labiel en ben emotioneel vast gebonden ofzo. HAHA.
Het is inmiddels dinsdag. Ik zet nog steeds een paar keer de douche aan en uit, ook sluip ik nog van de trap af. Misschien zou ik hier beelden van moeten hebben en hier plaatsen. Ik kan het ook niet mooier maken. Angst doet gekke dingen met je. Alsof ik mensen ga betrappen, ik ben nog net niet gewapend. Misschien is dat wel een idee. Of van de trap af stormen en roepen “BETRAPT”. Ik denk dat dit heel beschamend wordt, zelfs voor mezelf” Laten we dit overslaan en het bij sluipen houden. Dat is misschien al grappig zat. Ben ik trouwens de enige die sluipt? Of hebben meerdere mensen dit gedaan die mijn blog lezen?
Mijn kookkunsten verbeteren met de dag, denk ik tenminste. Ik kies voor rijst met broccoli en kip voor Timo (voor mij vega balletjes) met een chicken tonight saus. Het smaakt me toch een partijtje lekker.
Woensdag en donderdag gaan de ochtenden hetzelfde. Het koken gaat me best goed af maar ik voel me moe. Heel moe. Ik doe in de avonden ook van alles. Trap verven, klanten in de salon, wassen draaien, stofzuigen. Ik ben sowieso een bezige bij. Ik had liever ook een lui persoon geweest. Thuis komen en in bed films kijken. Niks doen aan je huishouden. Maar nee, ik moet heel veel doen in een paar uur. Schoonmaken is een ontspanning, ik vind het heerlijk. Dat scheelt wel weer. Maar het is naast 40 uur werken, sommige avonden klanten in de salon, ineens een huishouden, koken, schoonmaken EN angst, best vermoeiend. Het is een ritme waar ik nog in moet komen. Is helemaal niet gek. Ondanks dat helpt Timo ook waar hij kan. Vaatwasser in ruimen, de kliko buitenzetten (dit moet hij nog even oefenen)
Het is inmiddels vrijdagavond en ik rijd vanuit mijn werk door naar mijn sallonetje. Tegen de tijd dat ik klaar ben is het 20:30 uur. Ik heb nog niet gegeten en ik kom thuis. Timo zit op de bank en ik bedenk mij opeens dat ik hem helemaal vergeten ben. Ik heb geen eten gekookt. HAHA. Ben je dan geen slechte vrouw? Met van alles tegelijk bezig en ik vergeet dat ik misschien een huis heb, een vriend die op zich na een werkdag wel wat te eten lust. Ik zeg “Timo, ik ben vergeten eten te maken”. Ik moet zo lachen. Ik moet echt lachen. Geen idee waarvan. Het voelt als vrouw toch wel als falen maar wel op een leuke manier. We moeten naar een verjaardag, eigenlijk na het omkleden gewoon meteen. Ons culinair hoogstandje is deze avond dan ook een bami soepje. Hij is alles behalve moeilijk, dus hij maakt zich niet druk.
Ik voel mij op een of andere manier verplicht om voor Timo te zorgen. Hij werkt hard als stucadoor. Ik smeer in de avond ook zijn brood voor de volgende dag. (dit hoeft voor hem allemaal totaal niet maar ik ben zorgzaam dus ik voel mij daar goed bij). Overigens wanneer we ruzie hebben zeg ik wel “kijk wat ik allemaal voor je doe” Gemeen eigenlijk, want ik doe het zelf. Deze week doe ik niet zoveel voor hem. Vergeet al 3 dagen zijn brood te maken, vergeet op vrijdag uberhaupt dat hij bestaat en misschien wat te eten wil. HAHA. Gelukkig kan ik echt om mezelf lachen. Dat maakt het leven een stuk aangenamer. Voor mezelf sowieso. Dat is hetzelfde wanneer ik iets tegen Timo vertel, ik lig helemaal in een slappe lach dus voor hem is de lol er al vanaf. Na 10 minuten kom ik hier een keer uit om het te vertellen. Hij is inmiddels al gaan plassen, drinken halen, naar de winkel gereden en terug tegen de tijd dat ik het normaal kan vertellen. Iemand vroeg mij laatst lachen jij en Timo veel? Nou, ik lach vooral heel veel met en om mezelf en hij zit erbij. Dus ja, we lachen veel. Ik. Wij.
Zaterdagochtend. Mijn zus en zwager gaan klussen dus ik pas op de kids. Ik vind dit leuk, althans, die kids vind ik gewoon geweldig. Een goede band heb ik met ze. Vind ik dan. Zij vinden dit misschien totaal niet, maar goed. Ik ben de volwassenen dus ik bepaal. GRAPJE. Met de jongste van mijn zus heb ik (voor mijn gevoel) een speciale band. Liza. Ze lijkt op mij misschien. Ik weet het niet. Wanneer mijn zus met de kleine meid nieuwe schoenen gaat kopen, vraagt ze aan mijn zus wat ik ervan vindt. “Ik zal een foto sturen naar Mireille want die zit in Ibiza”. “Dan gaan we naar Ibiza nu om haar de schoenen te laten zien” Dan smelt je toch? Het is vermoeiend. Met kinderen. Mijn god. Wat een respect heb ik ineens voor mijn zus. Die gaat ook maar door. Dat gaat aan en stopt gewoon niet. Moeten jullie in de middag niet gewoon slapen? Ik snap dat je 7 jaar bent maar wat maakt dat uit?
Ik was al moe na een hele week ritme zoeken, spion spelen iedere ochtend en dan de energie van mijn kleine vrinden heeft me uitgeput. Ik kom bij mijn ouders thuis (iedereen eet hier altijd op zaterdag) en mijn moeder vraagt of ik moe ben. Het kan ook niet anders. Ik ben moe, écht moe.
Zaterdagavond lekker doorgebracht met Frederique en Rhana. Wijntjes, chips, snoep op tafel en goed gezelschap. Het is inmiddels 00:30 uur en ik kan mijn ogen niet meer open houden. Het is tijd voor een goede nachtrust. Die kan ik wel gebruiken.
Ik word wakker (van de wekker) want anders sliep ik nu nog. Ik gok de komende 3 dagen. Vandaag ga ik met mijn vriendin Bo naar Laren. Ik verheug mij hier al daaaaagen op. Het samen zijn met haar is een feestje, laat staan ook nog in Laren. Apart van elkaar zijn wij gevallen voor Laren. De sfeer, de mensen. We rijden Laren binnen en kijken elkaar aan. Dit is thuis komen he? Ja, dit is thuis komen. Alsof we daar al jaren wonen, opgegroeid zijn. Wij willen iedereen Laren laten zien, maar niemand voelt dit zoals wij.
We eten lekker bij Loetje met een rood wijntje, gluhwein bij de schaatsbaan. Zo moet een zondag zijn. 1 van mijn beste vriendinnen, Laren en onze beste vriendin wijn. Wat wil een mens nog meer?
Eenmaal thuis heb ik nog een avondje samen met Timo. Dit is al een poosje geleden dus ik vind het heerlijk. We bestellen eten en kijken een filmpje.
Nee, wacht. Voetbal. We kijken heel de avond voetbal. Ik snap het wel, Frenkie de Jong is voor Timo geen onbekende. Ik snap wel dat hij graag naar zijn ex teamgenoot kijkt maar goed, ik kijk iets minder graag naar Frenkie. “Kijk dan mier, staat tie dan gewoon” Ja, schat. roep maar bij Pique of Perez. Als ik dan tóch moet kijken, maar Frenkie… Ik heb er ook gewoon geen verstand van. Dat komt wel gok ik. Die jongen ademt voetbal. Ik houd daarom ook vaak mijn adem in thuis. Ik wil geen voetbal ademen. Ik ben alleen fan van Edwin van de Sar. Wat betreft van der Sar, ben ik die hard voetbal fan.
Dit zou een top avond zijn om mijn collageen oogmasker uit te proberen van Aliexpress maar dit oogmasker van Aliexpress is nooit aangekomen. Toch jammer. Ali, bedankt voor niks. Anders had ik er vandaag zonder wallen bij gelopen. Was ik vanmorgen zonder wallen. Nu ben ik een oververmoeide spion met wallen.
Betere tijden komen er aan. De zomer. Die is nog maar 6 maanden weg, dan is het licht tegen de tijd dat ik wakker word. Mijn baas zal dit vast wel begrijpen…. Even bijtanken op mijn toetsenbord.
