Het is zaterdagmiddag en ik ga naar het altijd schrijnende krijs paleis. Voor de kinderen helemaal leuk, en ja, soms moet je ook wat terug doen voor al het geweldige wat je krijgt van je kinderen.
Mijn vriendin zit in marbella, dus ik vraag haar dochters mee. Verschil moet er zijn, zij ploeteren op het strand, ik op mijn vrije zaterdagmiddag daarheen. Entree hoef je niet te betalen want voor dat je het door hebt hangen die al ergens in een klimpaal terwijl ik net binnen val. Helemaal verstrooid en dan heb ik nog geen kind horen krijsen. Buiten die van mezelf al heel de ochtend. Dan de mental breakdown die ze NA dat krijs paleis thuis hebben, achterwegen gelaten. Maar, je krijgt er zoveel voor terug.
Ik denken dat ze het na een uur wel gezien hebben, dat had ik mooi mis. 3(!!) uur daar gezeten. Nou ben ik de beroerdste niet en klim ik ook gewoon mee. Ja, die van 8 maanden moet toch een keer iets gaan doen aan zijn ontwikkeling en prikkels.
Inmiddels zit ik, waarschijnlijk net een fles gegeven ofzo. Zit er voor mij een moeder.. ja, en ik snap…. Het is ook jouw vrije zaterdagmiddag en jij zit hier met jouw 3 kinderen en Bert zit waarschijnlijk bij de voetbal of in de kroeg. Of je hebt stokjes getrokken en jij had vandaag het kortste stokje waardoor jij met die pokkejong hier naar toe moet. Haar kind laat een flesje fristi vallen. Nou, je kan je indenken als er 330 ML fristi valt hoe dat er ongeveer uitziet. Ze kijkt haar zoon aan en zegt “JIJ BENT ECHT ZO DOM GEBOREN”. Kijk, ik ben niet van de moeder maffia, en hoe jij denkt dat je op moet voeden, doe dat vooral. Mij ook met rust laten, maar Petra…. Daar staat je zoon, een jaar of 8, fel oranje haar, in z’n kloffie, met tranen in zn ogen omdat die fristi op de grond ligt en hij aan z’n moeder ziet dat hij echt geen nieuwe gaat krijgen, en dit zijn de woorden die jij uitspreekt? GAAT HET LEKKER PETRA???? En ik snap het. Het is 13:30 uur. Midden op de dag, jouw energie is door die koters ook al uren recht uit je ziel gezogen. Ik snap de struggle. Je gezicht spreekt al heel de tijd boekdelen. Niemand had jou verteld waar je als moeder doorheen moet, maar snap jij nou niet wat zo’n uitspraak met een kind doet? Dit helpt niet mee aan zijn zelfvertrouwen hoor Petra.
Afijn, tijd om naar huis te gaan. Lux vraagt of ik haar even wil helpen met haar sokken. Chaz sliep in de maxi cosi dus die zette ik van de tafel af even op de grond, voor het geval dat mijn middelste kind “even bij Chaz kijken” en met maxicosi en al naar beneden komt. Misschien was dat achteraf een betere optie geweest…. Terwijl ik met de sokken van Lux bezig ben, hoor ik Nové toch roepen en gillen. Vervolgens Liv er overheen, dus ik draai me om… staat daar een kind voorover gebogen in mijn maxicosi, met daar in, mijn slapende baby. Hij pakt beide oortjes vast en trekt hem omhoog, hij wil hem er met al zijn kracht uit trekken AAN ZIJN OREN maar hij zit vast. ja, weet je, ik had het al gehad met die chagrijnige kop van Petra en die gefrustreerde baby hater. Of een kind met een oren fobie. “Aai de baby maar even” nee, jouw kind en Petra blijven even uit mijn aura. Ik hoop ook iedere zaterdag wakker te worden met een appje in mn scherm “breng de kinderen lekker het weekend hier en doe wat voor jezelf” maar als die niet krijgt, maak er dan verdomme het beste van PETRA.
