Iemand vroeg me vanmiddag wanneer ik weer zou gaan schrijven. Of die dag ooit kwam. Ik krijg de vraag toch echt geregeld. 

“Ik moet de tijd tegenwoordig zoeken met 3 jonge kids” bevalt het? Vroeg ze me. Ik schoot in de lach, en zij lachte mee. “Het is heftig hè?” Het is heel heftig, antwoord ik. Ze trekken iedere dag de energie die ik ergens diep van binnen nog had, recht uit mn ziel. Overigens niks aan gelogen. Tegelijkertijd denk ik vaak aan de uitspraak van mijn vader “maar jullie wilden toch kinderen”. Ja, ik wil ook de loterij winnen maar ook dan weet ik toch niet wat het me gaat brengen. Als ze allemaal slapen, voelt het ook alsof ik de loterij hebben gewonnen hoor. Of… de dag heb gewonnen meer denk ik. Mensen maken het altijd gewoon heel mooi “ja, het is geweldig. Helemaal op m’n roze wolk” welke wolk zit jij??? Maak ff wat ruimte, laat mij ook op jouw wolk zitten. Ik zit verdomme in de onweer. Maar dat voelt waarschijnlijk voor veel mensen als falen.. zeggen dat het heftig of pittig is. Of ze hebben kinderen die slapen, nooit ziek zijn, geen last hebben van tanden, geen fase doorgaan, op de bank zitten op een iPad van 08:00 tot 18:00 uur. Dat kan. Die roze wolk wil ik ook niet. Stel dat je zelf 10 uur per nacht zou kunnen maken… jeeeeetje, wat saai. 😶

Ik las laatst ergens “it takes a village to raise a child” ik heb dus 3 dorpen nodig. Dat zou neerkomen op 75.000 man. Ik snap dat dat wat veel gevraagd is, maar man man. Wat is dat de meest overschatte bullshit ooit. Vooral de mensen die harder een gat in de lucht sprongen dan ik toen ik zwanger was. Des te meer waardeer ik mijn moeder en vriendinnen die er echt altijd staan. Echt, van de hele kleine dingen tot de allergrootste dingen. En die hele kleine dingen, zijn ook de grote dingen. 

Iemand zei me vroeger eens “als ze m’n kinderen overslaan, ben ik klaar met ze” dat was in de tijd dat ik nog 4 dagen per week met zoete witte wijn in de lampen hing dus ik begreep totaal niet wat ze bedoelde. Maar… ik heb het ondervonden. En… ze heeft er geen woord aan gelogen. Je kan het de mensen zonder kinderen niet kwalijk nemen, die hebben geen idee.. maar het klopt echt wat ze toen zei… op het moment dat je alleen tijd hebt voor mijn kinderen wanneer je niets beters te doen hebt, of af en toe er eens naar om kijkt, 4 keer per jaar een appje stuurt. Niet kan FaceTimen, langs komen of een kaartje kan sturen voor ze… dan ben je niet de inner cirkel. Ze had gelijk. 

Je leven veranderd compleet met kinderen. Zo onderschat. Ik zal niet zeggen dat ik er niet van geniet, want ik geniet enorm. Meestal. Soms. Af en toe. Zelden. Grapje. Ergens zalig, 24/7 met ze maar tegelijkertijd mis ik mezelf, al vraag ik me dan af wat ik mis. Want rust nemen deed ik al nooit, ieder week de kroeg in, moet je me ook niet meer voor bellen. 

3 kleine kinderen thuis is gewoon veel. En wegbrengen ook. Regel maar weer m’n moeder, zus, Bo, Rhana om naar de nagels te gaan. Een echo te laten maken (toen). Maar ga maar eens met 3 naar de winkel. De oudste telt voor 3, huilt ook voor 3. De middelste doet oprecht alles wat God verbied. Kom je bij de slager, kijk ik 10 seconde niet, staat ze de eieren kapot te gooien. En ik zeg eerlijk, zij doet wat ik ook wel zou willen doen. Hoe heerlijk is het eigenlijk … een paar eieren pakken en lekker op de vloer kapot klappen. “Kijk mama, dat varken ligt lekker een appeltje te eten”… dat die dood is en er een appel voor de sier in z’n bek ligt laat ik maar achterwegen. Maar vervolgens is nummer 2 alweer achter de balie gerend richting de koelcellen. Ja, wat doe je dan? De 2 andere alleen laten om achter de middelste aan te rennen of er maar vanuit gaan dat de slager haar gaat halen en terug aflevert. 

Wandelen, ook zo iets om te janken. “Mogen we op de fiets?” Sta je bij de jumbo, wil de middelste niet meer verder. Kind van 3 commanderen om bij je te blijven, kind van 2 op je heup, fiets in je nek en een kinderwagen om te duwen. Ik snap dat het leven geen ponykamp is, en het leven met kinderen een verrijking is… maar sommige dagen. Hou op. Mensen die me onderweg tegen komen denken dan een praatje te maken, lief… oprecht. Maar de 1 fietst terug en de ander door. Go go gadget armen heb ik er niet bij gekregen toen ik moeder werd. “Hoe was je dag schat?” Goed hoor, niks anders dan anders. 

Of in de winkel de mental breakdown… de eerste keer…. “Nee schat, vandaag niet” krijsen, gillen, uit de schappen trekken en op de grond gooien. En dan de (vooral oudere) dames.. kijken je dan aan, zo afkeurend. “Als u de oplossing wel heeft gevonden in het opvoed boekje, mag u hem delen hoor” TRUT! Dat laatste zei ik niet, maar mensen… rot op. ZIE IK ERUIT ALSOF IK DIT LEUK VINDT? Maar je groeit ook… want als het me nu gebeurd, zeg ik vaak “ik snap het schat… ik vind “nee” ook nog steeds niet leuk om te horen. Maar naarmate je ouder wordt, leer je er anders mee omgaan”. Vaak hoop ik dan dat ze net zo lang blijft liggen op de grond tot ik klaar ben, dat ik ze op de terug weg mee kan pakken. Dan heb ik nog best wat gewonnen. 

“Komt er nog een 4e?” Wie weet, als dat 4e dorp van 25.000 man de 4e opvoed, denk ik erover na. Tot die tijd…. Mij niet meer bellen. Ben overigens toch te druk om op te nemen. Nou, mocht je me zoeken… ik ben op ponykamp. Fijn weekend 🤎