Als ik aan de dood denk, word ik er eigenlijk steeds banger voor. Wat als ik dood ga? Wat dan? Ga je dan naar een mooiere plek? Dan is dit een mooiere plek, stel, dat is zo. Dan laat ik hier toch alles achter? Dat wil ik helemaal niet. Ik ben hier al 34 jaar aan het opbouwen en heb mijn kleine cirkel rond.

Iemand zei me laatst dat dat komt omdat je moeder bent geworden. Dan denk je ineens meer na over dit soort dingen. Eigenlijk best gek, ik weet dat ik een periode in mijn leven had waarin ik met naar bed gaan dacht “Kom me vanavond alsjeblieft halen”. Nee, ik wilde mezelf niet beroven van mijn leven maar wel gewoon even weg van alles hier. Misschien was ik niet duidelijk genoeg en begrepen ze me daarboven niet of misschien is het zo. Waar ik wel van overtuigd ben: je geboortedag en sterfdag staan vast. Je pad is al uitgestippelt. Ik denk dat je beschermengel wel fouten kan maken of even niet kan opletten ofzo. Dat je zelf domme fouten kan maken maar tegelijkertijd, dan staat je datum dus niet vast? Zóveel vragen voor op de maandag. Wanneer dit door mijn hoofd gaat spoken, ga ik vaak maar aan iets anders denken. Wat ik vanavond weer moet gaan koken. Dat zijn ook van die dingen. Intens vermoeiend. En iedere vrouw herkent dit “Mij maakt het niet uit, doe maar wat”. Ik zoek me rot in de winkel naar “doe maar wat”.

Dan de dingen wanneer je jezelf mama mag gaan noemen. Bij de verloskundige ga je je een beetje serieus genomen voelen wanneer je 30 weken zwanger bent. Alsof het daarvoor nog niet echt de moeite is ofzo. Zo heb ik het ervaren. en WAAROM, waarom liegen vrouwen al eeuwenlang? Waarom wordt er gedaan alsof het moederschap zo’n roze wolk is? Het is gewoon KEI hrad werken. Waarom zeg je tegen andere vrouwen dat het ‘t mooiste uit je leven is? (ik snap het, maar ik bedoel meer, er wordt nooit gezegd hoe pittig het is) Of het moment dat ze je baby op je lijf leggen, is het mooiste moment uit mijn leven”. Nee trut, dat is het niet. Jij dacht ook, what the fuck moet ik met dit mormel? Moet ik hier van houden? Jij huilde na je bevalling ook van vermoeidheid, inspanning, spanning en opluchting. Wat moet of kan ik hiermee? Jij dacht thuis ook, EN NU? Jouw liefde was ook niet de eerste minuut onvoorwaardelijk. Dat kan ook niet, want jij ervaarde dit ook pas voor de eerste keer. Je wist niet binnen 1 seconde wat onvoorwaardelijke liefde was. Dit moet groeien. Waarom vertelt niemand jou dit? En zeker, achteraf is het moment perfect, maar dat is omdat je nu weet wat onvoorwaardelijke liefde is. Waarom vertelt niemand dat de nachten je kunnen opbreken. “Mijn baby sliep meteen door”. Ja, fijn voor jou. Echt, maar helpt dat een kersverse onzekere moeder die de eindjes aan elkaar probeert vast te knopen? Waarom zegt niemand dat het pittig zal worden, wanneer je baby huilt en je niet weet waarom.

Weet je wat zou helpen he? Als je bij de verloskundige (dan ben je al te laat want dan zit je baby er al in) een boekje mee zou krijgen met allemaal verhalen van kersverse moeders. Die nog stijf staan van hormonen. Dat helpt lekker mee. Niet om je af te schrikken, echt niet. Juist om je voor te bereiden. Om de waarheid open en bloot te geven, dat je je kan voorbereiden. Maar weet je wat ik frustrerend vindt… Door de types waarbij alles zo perfect is, je baby een roze wolk is, het type die er geen angsten bij krijgt, alles vanzelf gaat, durft de mama waarbij het niet perfect gaat, niks meer te zeggen. Die durft niet hardop uit te spreken dat ze bang is. Onzeker is of ze het allemaal wel goed doet. Oververmoeid aan het raken is door alles wat er op haar af komt. De sociale druk nog voelt zoals het was voor de baby. Overal aan mee wilt blijven doen, vriendinnen, uitjes, de fijne partner blijven, een lieve mama moet blijven, wil blijven presteren op haar werk en vooral… wil laten lijken alsof het bij haar ook perfect is. Net als bij jou. Het is bij niemand perfect. Bij iedereen komt het voor dat je op punt van vertrek een baby hebt die zich tot aan z’n nek onderschijt, een man die niet altijd mee werkt zoals je zou willen. (jij wel hoor lieve Timo, jij doet het echt altijd perfect). Je eten aanbrand omdat je teveel tegelijk aan het doen bent (dat is misschien wel echt alleen bij mij).

Wanneer we dingen uitspreken als “ik vind het zwaarder dan ik dacht”, “Het is echt een omschakeling he?” “Hoe ervaar jij het?” “gaan dingen bij jou ook weleens mis?” Laat je oordeel los, echt. Ik meen het. Dat het mij even goed gaat in deze periode, wil niet zeggen dat ik niet waardeloos ging een paar maanden geleden, of god wie weet wat mij nog te wachten staat.

Ik vraag me dus echt serieus af, waarom niemand je er op voorbereidt. Ik snap dat iedere baby anders is maar de meeste dingen zullen redelijk hetzelfde zijn. Zeker, zoals iedere baby anders is, is ook iedere nieuwe mama anders. Maar waarom wordt er niet aangegeven wat jou ongeveer te wachten staat?

Er wordt maar verwacht dat de vrouw “dit wel even doet”. 15-30 KG meezeulen maanden lang, de bevalling doorstaan, en dan het avontuur wat komen gaat. ALS mensen al vragen “hoe was je bevalling?” Moet je eigenlijk niet meer zeggen dan “goed hoor”. Iedereen heeft een moment in de kraamweek dat je denkt “is dit nu echt mijn leven?”

Ik heb in de weken dat mijn baby 14 uur (gemiddeld) per dag huilde genoeg momenten gehad dat ik in huilen uitbarstte, ik heb vaker per week gedacht, is dit het? Wat moet ik? Wie ben ik? wie ben jij? Wil ik dit? Wat wil ik? Kan ik dit wel? Wil ik hier wel mee door? Maar ik besefte al wel snel, dat ik heel mijn leven aan mijn baby vast zat, dus wel door moest.

Oh, en de “oh mijn kind doet dit of dit al. En die van jou?” Het is geen wedstrijd lieverd. Mijn kind slaapt niet 1 nacht door, is bijna 9 maanden en HEEL ondeugend, of stout. Als iets haar niet zint, breekt ze de tent af. Doet allerlei dingen al, maar alles behalve de volgorde die jij in je hoofd hebt.

Voor alle mama’s die de kar even niet getrokken krijgt, standje overleving aanzetten.. Ben alsjeblieft eerlijk. Het mag en het is oke. Stop met al dat neppe perfecte leventjes gedoe. Iedereen zijn of haar leven is soms gewoon kut en daar hoeven we echt niet over te liegen. Buitenstaanders hebben er niets mee te maken, maar voor de mensen om je heen.. doorbreek dat taboe. Het is oké om even niet oké te zijn.

Ieder huisje heeft z’n kruisje.

Liefs